Te gast op de Hartbeat!

Een bijdrage van Anke, de zus van Annemieke, en met Paul-Joop van 24 februari tot en met 1 maart gast op de Hartbeat.

Miek had een goed idee: de volgende entry op het weblog is voor jou. Nou, hierbij dan.

Na een lange vlucht, met veel overstappen, arriveren we op zondagmiddag in wonderschoon Dominica. Het enige eiland dat Columbus nog zou herkennen, naar men zegt. Wat ze hiermee bedoelen is dat er eigenlijk nooit veel bijzonders is gebeurd op Dominica, en dat het dus prettig onontwikkeld en onbedorven is. Er is nauwelijks criminaliteit en zelfs nauwelijks wetgeving.

We ondergaan een wat surrealistische ervaring als de taxi ons afzet voor een krottig hutje, wij vervolgens onze tassen-op-wieltjes door het zand richting zee trekken, en op de steiger van "Big Papa's restaurant" per mobiel de Hartbeat aanroepen. Joehoe, we zijn er.

Het weerzien met Miek is emotioneel; geheel volgens verwachting, constateert Robin tevreden.

De Hartbeat ligt in een prachtige baai. Een bizarre mix van nauurschoon, rustieke strandtentjes en oude scheepswrakken.

Op maandag varen we een riviertje op. 1 van de 365 rivieren die Dominica claimt te bezitten. Onze gids is Albert. Hij is bijzonder trots op zijn land, en zit goed in de cijfers. Hij weet zelfs hoeveel boomsoorten er zijn op het eiland, en welke soort waar voor geschikt is.

Albert roeit ons met zichtbaar genoegen door een prachtig regenwoud. Het beloofde lunchhutje -welk bestaan wij op voorhand behoorlijk in twijfel trokken - serveert een heerlijke vis-curry en maakt de trip helemaal af.

Dinsdag is het mijn verjaardag! Deze dag staat een tour over het eiland op het programma, maar eerst moet de kreeftenkooi van Jan in positie worden gebracht. Dit stukje huisnijverheid heeft tot Jan zijn grote verdriet tot dusver nog geen kreeft weten te verleiden. Maar wellicht dat Albert daar verandering in kan brengen. Albert is De Albert van "Albert Shore Service". Een fanatiek ondernemer die de Hartbeat al voor ze de hoek van de baai om waren kwam begroeten met zijn kaartje. "If you want anything in Dominica, call Albert". Dus vaart Albert ons voor elk wissewasje op en neer en rekent hij daar flink voor. Geef Albert eens ongelijk.

Via het netwerk van Albert hebben wij Amon - een rustig rijdende gids - gevonden, die ons meeneemt langs de highlights van de noordelijke helft van het eiland. Waaronder een flink aantal sites van de "Pirates of the Carribean". Amon heeft geassisteerd bij de opnames en weet desgevraagd te melden dat Johnny Depp inderdaad erg cool is.

Na een fantasieloze lunch in een Canadese snackbar (hoe verzin je het!) zet Amon koers naar het midden van het eiland voor een wandeling naar, en een duik in de Emerald Pool. Die helaas wat minder Emerald is dan op de ansichtkaarten, aangezien het inmiddels giet van de regen. Dat mag de pret niet drukken en in zwemkledij wandelen wij naar de waterval. Voordeel van het weer is dat de rest van de toeristen afhaakt en wij de pool voor onszelf hebben.

Wij houden namelijk eigenlijk niet van toeristen, leggen we terug in de warme auto uit aan Amon. Amon vindt het maar een vreemd verhaal. Maar jullie zijn toch zelf toeristen? Nou... nee, nou ja, ander soort toeristen... laat ook eigenlijk maar.

Prachtig dampend Dominica. Nog nooit zo'n vruchtbaar land gezien. Zelfs op de roestende schepen in de baai groeien struiken.

's Avonds vieren we mijn verjaardag in Big Papa's restaurant. Een bamboe strandtentje met heerlijk eten. Wegens de drukte staat ons tafeltje op het zand. Helemaal goed. Zand tussen je tenen en champagne op tafel.

De volgende dag gaan we snorkelen, onder leiding van Albert. Hij brengt ons naar een prachtige plek, die zowel geschikt is voor Miek, Robin en Pieter om te duiken, als voor Paul-Joop, Elske en ondergetekende om te snorkelen. Jan blijft op de boot om Imme een dutje te kunnen laten doen.

Het snorkelen is prachtig. Het was voor ons de eerste keer en smaakt naar meer.

's Middags zetten we koers naar Iles de Saints. We werpen een laatste blik op Dominica en maken ons op voor een tochtje van een paar uur. Het waait lekker en we zijn onder de indruk van het gemak waarmee de Hartbeat door de golven gaat. Voor Paul-Joop is dit zijn eerste zeezeiltocht, en hij ondergaat zijn maiden-trip uitstekend. Ik constateer tevreden dat mijn soms-tot-vervelens-toe aangehaalde aanleg voor zeeziekte, ergens in de afgelopen 20 jaar is verdwenen. We gaan behoorlijk op en neer, maar ik heb echt nergens last van.

Iles de Saints is enig. Heel anders dan Dominica. Frans om te beginnen, dus we betalen weer gewoon met onze euro's. Verder is het behoorlijk ontwikkeld maar wel op een gezellig rommelige manier. Minder prachtig, maar precies goed voor een vrolijk middagje shoppen voorafgegaan door een lekkere lunch op het strand.

Paul-Joop en ik doen ook nog een beetje wat we normaal altijd doen op vakantie: een berg op- en aflopen. Het mag geen naam hebben, maar is wel leuk. We klimmen naar het Napeolonitische fort, en vanwege de brandende tropenzon, is dat nog best een stoere onderneming. Wij zijn dan ook de enige toeri's die dit doen: de rest laat zich met de taxi naar bovenbrengen of tuft omhoog met een scooter.

Het fort is leuk om te bezoeken, en de weg er naar toe beloont ons met prachtige uitzichten over de baai.

's Middags lopen we met de familie langs een braakliggend landje en spotten we een hele troep leguanen! In eerste instantie trek ik bliksemsnel mijn camera om van grote afstand een foto te maken, maar de beesten zijn zo mak als wat en laten zich gehoorzaam van alle kanten fotograferen...

Aan het eind van de middag varen we naar Guadeloupe. Een nog iets ruigere tocht met een behoorlijke zeegang. Maar, ook nu geen problemen voor de opstappers. We zijn dankzij de 9 knopen die de Hartbeat kan lopen met dit weer, net voor pikkedonker in de haven.

Guadeloupe is misschien heel mooi, maar de haven is dat niet. Containerkranen en gebouwen die te treurig zijn om te beschrijven. Snel vergeten maar!

De volgende dag vertrekken we met gemengde gevoelens weer richting Nederland. We kijken enorm uit naar de hereniging met onze kids, maar kunnen ons nog even helemaal niets voorstellen bij maart-in-Holland. Maar ook dat is inmiddels weer gewoon, en wat rest is de herinnering aan een heerlijke week bij Miek en Jan en hun fantastische 4-tal.