Na een zeer drukke twee weken van voorbereiding zijn we er helemaal klaar voor. Morgen, 25 november om 1300 uur is de start van de rally. De verwachting is dat we er ongeveer 18 dagen over zullen doen. Wees niet bang, jullie kunnen ons nog steeds volgen. Zelfs op verschillende manieren. Dankzij Sjors zijn onvermoeibare inzet en vasthoudendheid is het toch gelukt de
fleet 55 aan de praat te krijgen en kunnen we, als God het wil, gewoon blijven mailen en bloggen. Verder kan je onze koers volgen via de website van de ARC www.worldcruising.com/arc. En last but not least Oscar en Petra hebben ook een blogspot en ook via hun site kan je onze avonturen volgen http://helemaalweg.blogspot.com.
Als je een kerstkaart wil sturen kan dit naar:
Rodney Bay Marina Limited
P.O. Box 1538, Castries,
St. Lucia, West Indies
en in geval van hoge nood hebben we ook nog een sateliettelefoon, het nummer daarvan is:
00870761144645
Kortom we waren nog nooit zo goed bereikbaar.
25 november 2007
11 november 2007
Einde deel I
We hebben het gehaald. De eerste etappe van onze reis hebben we gezond en met heel veel plezier afgerond. We liggen nu in Las Palmas, Gran Canaria waar we ons voor gaan bereiden op de “oversteek”. Voorlopig is dat vooral Marokkaanse viezigheid van dek mast stagen en giek schrobben en de motor een grote beurt geven. We zijn ook spread sheets aan het maken voor de te nuttigen maaltijden en de bij behorende boodschappen. Ik denk dat we het enige schip zijn die verse moussaka, rendang en kalbs geschnetzeltes Zuriger art op het menu heeft staan.
12 november komen opa en oma langs en Elske telt de dagen tot het zo ver is. 17 november is onze bemanning compleet want dan komen Oskar en Petra aan boord.
12 november komen opa en oma langs en Elske telt de dagen tot het zo ver is. 17 november is onze bemanning compleet want dan komen Oskar en Petra aan boord.
Lanzarote
Na een onwaarschijnlijk mooie zeiltocht die twee dagen en een nacht duurt komen we net voor het donker aan in Lanzarote. De Roxanne en veel andere ARC deelnemers liggen hier al en het is een gezellige boel in de haven. Een enorm verschil met Marokko. Ruim opgezette haven zeer schoon en alle faciliteiten ( tennisbaan, zwembad supermarkt) zijn aanwezig. Het is fijn Bastiaan als “verse vis “ aan boord te hebben. Hij speelt met onuitputtelijke energie mens erger je niet met Elske en blaast, helaas zonder al te veel resultaat, onze vis activiteiten nieuw leven in. Soms moet je accepteren dat je iets niet kan. Voor mij is dat ICT, de computer met alles wat er bij hoort drijft mij vaak tot waanzin. Achter deze zonnig geschreven stukjes schuilen vaak heel veel bloed zweet en tranen.
Een zachte landing
De aankomst in Essaouira is spannend. Het is donker en de situatie is onoverzichtelijk, afgemeerde vissersschepen bakboord, reddingsboot stuurboord en vlak voor ons een werf met een boothelling. Om ons heen varen vissersboten die ook af willen meren en degene die al afgemeerd zijn laten hun motoren vol aan staan. Dit zorgt voor sterke stromingen. We worden hier door gegrepen en ik heb een déjà vu; gierende motor, en een schip dat onbestuurbaar lijkt. Gelukkig hadden we aan alle kanten stootwillen gehangen en landen we zonder schade tegen een visserschip. Als het iets rustiger is maken we los en meren we af naast de reddingsboot. Dat mag hier zolang je maar aan boord bent. Ik vind het inmiddels allemaal best.
De kapitein van een rondvaart boot vindt dat hij onmisbare hulp heeft geleverd en wil heel graag een geschenk. Jan zit bij de douane en Sjors en ik proberen hem sigaretten te geven. Dit is niet de bedoeling, hij vraagt of we sterke drank bij ons hebben. Hij gelooft niet dat dit niet het geval is en uiteindelijk maken we hem blij met de kook whisky. Zijn buren worden hier minder blij van want in opperste dronkenschap heeft hij diezelfde nacht nog zijn schip geprobeerd blauw te verven en daarbij ook de steiger en loopplank meegenomen.
Wij worden om 5.30 uur gewekt omdat de reddingsboot weg moet. Niet om mensen te redden maar om mee te doen aan een film. Wij hebben het inmiddels zo gehad dat we besluiten om voor anker te gaan.
Pieter heeft met sponsering van Jan (oh wat heeft hij hier spijt van) een Djembe gekocht. Met veel enthousiasme maar weinig kennis trommelt Piet de hele dag.
Als Jan met Imme op een van zijn wandelingen in Essaouira is vraagt hij aan een stel muzikanten om op de boot les te komen geven. Later blijkt dat het niet zomaar straat muzikanten zijn maar dat ze regelmatig in Paradiso optreden. Groot is onze verassing als Jan met Imme, drie trommels twee mannen en een jongen, met de dinghy bij de boot komt. Het wordt een geweldige middag en alles staat op video dus Pieter heeft voorlopig oefenmateriaal genoeg.
We hebben een heel mooie tijd in Marokko gehad. Ik vond het heel bijzonder zo door een land en haar inwoners verrast te kunnen worden. Het zou heel leerzaam zijn voor een aantal mensen om eens in dit land een kijkje te gaan nemen.
Door een harde Noorden wind wordt het ankeren steeds oncomfortabeler en we zijn dan ook blij als Bastiaan aan boord komt en we de baai op 31 oktober kunnen verlaten.
De kapitein van een rondvaart boot vindt dat hij onmisbare hulp heeft geleverd en wil heel graag een geschenk. Jan zit bij de douane en Sjors en ik proberen hem sigaretten te geven. Dit is niet de bedoeling, hij vraagt of we sterke drank bij ons hebben. Hij gelooft niet dat dit niet het geval is en uiteindelijk maken we hem blij met de kook whisky. Zijn buren worden hier minder blij van want in opperste dronkenschap heeft hij diezelfde nacht nog zijn schip geprobeerd blauw te verven en daarbij ook de steiger en loopplank meegenomen.
Wij worden om 5.30 uur gewekt omdat de reddingsboot weg moet. Niet om mensen te redden maar om mee te doen aan een film. Wij hebben het inmiddels zo gehad dat we besluiten om voor anker te gaan.
Pieter heeft met sponsering van Jan (oh wat heeft hij hier spijt van) een Djembe gekocht. Met veel enthousiasme maar weinig kennis trommelt Piet de hele dag.
Als Jan met Imme op een van zijn wandelingen in Essaouira is vraagt hij aan een stel muzikanten om op de boot les te komen geven. Later blijkt dat het niet zomaar straat muzikanten zijn maar dat ze regelmatig in Paradiso optreden. Groot is onze verassing als Jan met Imme, drie trommels twee mannen en een jongen, met de dinghy bij de boot komt. Het wordt een geweldige middag en alles staat op video dus Pieter heeft voorlopig oefenmateriaal genoeg.
We hebben een heel mooie tijd in Marokko gehad. Ik vond het heel bijzonder zo door een land en haar inwoners verrast te kunnen worden. Het zou heel leerzaam zijn voor een aantal mensen om eens in dit land een kijkje te gaan nemen.
Door een harde Noorden wind wordt het ankeren steeds oncomfortabeler en we zijn dan ook blij als Bastiaan aan boord komt en we de baai op 31 oktober kunnen verlaten.
Op het droge
El Jadida is een schilderachtig vissersplaatsje helaas wat ondiep…
Robin en Sjors geven de locale vissers een sleepje.
Als je ’s nachts naar de vissers boten kijkt die aankomen is het net of je naar een musicalvoorstelling die speelt in de dertiger jaren aan het kijken bent. Als verlichting hangen er olie lampen aan dek en de mannen hebben ouderwetse kleding aan. Het lijkt een goed geregisseerd stuk, iedereen weet wat hij moet doen en je hebt het gevoel alsof ze elk moment in gezang kunnen uitbarsten. Een prachtig gezicht!
Hiep hiep hoera II
Voor het eerst zeilen de Roxanne en de Hartbeat samen naar een volgende haven. De bestemming is Mohammedia en de te zeilen afstand is 150 mijl. We vertrekken om 12 uur ’s middags en tot middernacht blijven de twee schepen dicht bij elkaar. Dat is best bijzonder, zeker als je weet dat beide totaal verschillend zijn. Wij zijn een stuk langer maar ook veel zwaarder. Als de wind aantrekt zijn wij in het voordeel en zodra de wind onder de 20 knopen zakt lopen zij weer in. Het is een van de mooiste zeildagen tot nu toe. Met een melkmeisje (fok uitgeboomd aan de andere kant van het grootzeil) spuiten we dik 10 knoop over het water. ’s Nachts valt de wind weg en zetten we de motor aan. We motoren helaas tot we in Mohammedia liggen.
Hier vieren we Sjors zijn verjaardag. Veel liedjes, tekeningen, slingers en een schmink feestje. Ook de kinderen van de Roxanne en de Fuerte komen. De bemanning van de Fuerte is engels en heeft drie kinderen in de leeftijd 8, 12 en 14jaar. Robin kan nu mooi zijn engels in praktijk brengen. Het gaat hem verassend goed af en is totaal niet verlegen.
Hier vieren we Sjors zijn verjaardag. Veel liedjes, tekeningen, slingers en een schmink feestje. Ook de kinderen van de Roxanne en de Fuerte komen. De bemanning van de Fuerte is engels en heeft drie kinderen in de leeftijd 8, 12 en 14jaar. Robin kan nu mooi zijn engels in praktijk brengen. Het gaat hem verassend goed af en is totaal niet verlegen.
Huisdier
Het leuke van reizen is dat je allerlei bijzondere mensen ontmoet. Iedereen is onderweg met een eigen reden, doel en verhaal. Typerend voor de ontmoetingen die je hebt als je op reis bent is dat je een aantal stappen overslaat bij de kennismaking. Je begint al snel een gesprek wat echt ergens over gaat. Misschien is dit omdat je weet dat je weer verder gaat en dus geen tijd hebt voor allerlei aftastende bewegingen.
In Ceuta ontmoetten wij Belgische collega reizigers, Roeland en Ann. Zij reizen samen met hun hond Chivas en sinds Ceuta ook met hun twee vogels Suske en Wiske. Ik was op slag verliefd en vanaf dat moment bezig met het voorkoken bij Jan dat er bij ons ook wel eens twee vogels zouden kunnen komen aanvliegen. In Tanger is het zo ver. In de medina verkopen ze dieren en ook veel vogels. Barbara, de kinderen en ik gaan op zoek naar een geschikt huis voor de dieren. We vinden een vogelkooi uit een sprookje van duizend en een nacht en na stevige onderhandelingen worden wij de trotse eigenaar van de kooi. Minder goed gaat het in de dierenwinkel. Ze zagen al snel dat wij een vogelkooi bij ons hadden en de smekende blikken van de kinderen hielpen ook niet echt bij de onderhandelingen. We betalen een bedrag waar een Marokkaanse familie en week van kan leven en stappen dolgelukkig de winkel uit. Nu moeten we het nog aan Kapitein 1 vertellen….
In Ceuta ontmoetten wij Belgische collega reizigers, Roeland en Ann. Zij reizen samen met hun hond Chivas en sinds Ceuta ook met hun twee vogels Suske en Wiske. Ik was op slag verliefd en vanaf dat moment bezig met het voorkoken bij Jan dat er bij ons ook wel eens twee vogels zouden kunnen komen aanvliegen. In Tanger is het zo ver. In de medina verkopen ze dieren en ook veel vogels. Barbara, de kinderen en ik gaan op zoek naar een geschikt huis voor de dieren. We vinden een vogelkooi uit een sprookje van duizend en een nacht en na stevige onderhandelingen worden wij de trotse eigenaar van de kooi. Minder goed gaat het in de dierenwinkel. Ze zagen al snel dat wij een vogelkooi bij ons hadden en de smekende blikken van de kinderen hielpen ook niet echt bij de onderhandelingen. We betalen een bedrag waar een Marokkaanse familie en week van kan leven en stappen dolgelukkig de winkel uit. Nu moeten we het nog aan Kapitein 1 vertellen….
De zwemmers van Tanger
Als we op 14 oktober na een korte zeiltocht Tanger binnen varen zwemmen er jongens in het water. Niet ter verkoeling, omdat ze het warm hebben, maar om de overkant van de haven te bereiken. Ze hopen na de douane op de kade te kunnen klimmen om zo als verstekeling aan boord van een ferry de Spaanse kust te kunnen bereiken. De kans dat dit lukt is alleen zo goed als nul omdat de controle zeer scherp is. Als we eenmaal afgemeerd zijn zien we goed hoe het werkt; de zwemmers kleden zich uit aan de ene kant van de haven, stoppen alles wat ze bezitten in een plastic zak, worden uitgezwaaid en aangemoedigd door hun vrienden en gaan het water in. Het is onvoorstelbaar dat, met je hele hebben en houwen het water in springen, de beste optie is die je in het leven hebt. Het maakt diepe indruk op de kinderen maar ook op ons.
Tanger is betoverend, het is een mengelmoes van een typisch Marokkaanse stad met een kleine medina, statige wijken met koloniale huizen en een heel modern deel. De verschillen in welvaart zijn ook groot. Veel bedelaars op straat maar ook grote dure auto’s, chique restaurants, tearooms en superluxe ijssalons. Het is duidelijk te zien dat er hard gewerkt wordt de stad veiliger en schoner te krijgen. In de haven zijn twee mannen in een bootje constant bezig het afval uit het water te vissen en ook in de stad zie je veel schoonmakers. Het is alleen dweilen met de kraan open want de mentaliteit van de mensen is nog niet veranderd. De kreet “een beter milieu begint bij je zelf” is hier nog niet doorgedrongen. Afvalbakken bestaan hier niet en na het sluiten van de markt blijft er een grote afvalberg over. Maar het ergste is de lucht verontreiniging, het gros van de auto’s stamt uit de zeventiger jaren en de meeste zijn diesels en uiteraard zonder roetfilter. De ferryboten laten de hele dag hun motoren aanstaan en er komen dikke roetwolken uit de schoorstenen. Als je je neus snuit komt er zwart snot uit je neus. Dat wordt weer poetsen als we in schoner oorden zijn.
Twee mannen maken de haven van Tanger schoon.
De bureaucratische molens malen traag in Marokko maar lopen een stuk sneller door “geschenken”. Het maakt niet uit wat. Speelgoed, rookwaar of lekkernijen. Jan verstaat de kunst van het smeren als geen ander en heeft er zelfs lol in. Vooral omdat het zo overduidelijk gebeurt. Omdat bijna iedereen hier rookt blijken sigaretten heel goed te werken voor dit doel. Niemand heeft bij ons ooit gerookt maar sinds we in Marokko zijn ligt er een slof Marlboro naast de trap.
Tanger is betoverend, het is een mengelmoes van een typisch Marokkaanse stad met een kleine medina, statige wijken met koloniale huizen en een heel modern deel. De verschillen in welvaart zijn ook groot. Veel bedelaars op straat maar ook grote dure auto’s, chique restaurants, tearooms en superluxe ijssalons. Het is duidelijk te zien dat er hard gewerkt wordt de stad veiliger en schoner te krijgen. In de haven zijn twee mannen in een bootje constant bezig het afval uit het water te vissen en ook in de stad zie je veel schoonmakers. Het is alleen dweilen met de kraan open want de mentaliteit van de mensen is nog niet veranderd. De kreet “een beter milieu begint bij je zelf” is hier nog niet doorgedrongen. Afvalbakken bestaan hier niet en na het sluiten van de markt blijft er een grote afvalberg over. Maar het ergste is de lucht verontreiniging, het gros van de auto’s stamt uit de zeventiger jaren en de meeste zijn diesels en uiteraard zonder roetfilter. De ferryboten laten de hele dag hun motoren aanstaan en er komen dikke roetwolken uit de schoorstenen. Als je je neus snuit komt er zwart snot uit je neus. Dat wordt weer poetsen als we in schoner oorden zijn.
Twee mannen maken de haven van Tanger schoon.
De bureaucratische molens malen traag in Marokko maar lopen een stuk sneller door “geschenken”. Het maakt niet uit wat. Speelgoed, rookwaar of lekkernijen. Jan verstaat de kunst van het smeren als geen ander en heeft er zelfs lol in. Vooral omdat het zo overduidelijk gebeurt. Omdat bijna iedereen hier rookt blijken sigaretten heel goed te werken voor dit doel. Niemand heeft bij ons ooit gerookt maar sinds we in Marokko zijn ligt er een slof Marlboro naast de trap.
07 november 2007
Inbraak uit Holland (door de zus van Annemieke)
We gaan even terug in de tijd: 6 juli 2007, het uitwuiffuifje in Rotterdam! Hierbij de foto's (klik op een foto voor de vergroting).PS Miek laat weten dat ze heel erg haar best doet om haar Blog bij te houden, maar dat de computer lang niet altijd meewerkt. Ze zitten nu op de Canarische Eilanden en het gaat ze uitstekend!
Abonneren op:
Posts (Atom)
