Weer een grens voorbij

Weer een grens voorbij Vanuit Portosin varen we in een keer naar Cascais in Portugal. Met pijn in ons hart slaan we allemaal veelbelovende baaien en plaatsjes over om op tijd in Lissabon te zijn. Daar moeten nog een aantal laatste reparaties en aanpassingen uigevoerd worden. Wij maken plaats voor de techneuten door op woensdag 22 augustus naar Henny en Mirjam in Spanje toe te vliegen. 30 augustus zullen we weer terug zijn op de Hartbeat.

Meester Sjors en juf Miek

School is begonnen. Het was even puzzelen om uit te vinden wie waarmee beginnen moest maar op maandag 13 augustus zitten er drie kinderen om 9.00 uur (een half uur later dan gepland), ieder aan een eigen tafel te werken. Voor de kinderen is het best fijn, hoewel ze het nooit zullen toegeven, weer een taak op de dag te hebben anders dan alleen de verplichte corvee diensten. Jan gaat op de ochtenden dat er school is met Imme de kant op, op zoek naar strandjes, speeltuin, park of supermarkt. Er daalt dan een bijna serene rust neer over het schip. Heerlijk om tijdens de pauze in alle rust met Sjors koffie te kunnen drinken. Voor Imme is het ook fijn om even alle aandacht voor zichzelf te hebben en de dingen in zijn eigen tempo te kunnen ontdekken. Dol fijn Wow !!! We zien dolfijnen maar nu echt. Niet op afstand of eentje die snel wegschiet, maar soms wel vijftien tegelijk. Ze zwemmen voor en naast de boeg van de Hartbeat om zich door het opgestuwde water van de boeg mee te laten voeren. Een overweldigend gezicht. Ogenschijnlijk moeiteloos schieten ze door het water, zwemmen voor de boeg uit, springen en laten zich weer meenemen. Het water is zo helder dat je ze ook onderwater kan volgen en als je goed luistert, wat niet eenvoudig is door de vreugdekreten die vooral Elske maakt, hoor je ze piepen. We ankeren in een beeldschone baai bij Corme. Het heeft een echt “blue lagoon” strand inclusief mini lagune met warm water waar Imme maar ook de grotere kinderen heerlijk kunnen poedelen. Het is een enerverende ochtend, De wind is gedraaid en toegenomen tot 8 bfd, de swell valt nog mee maar het zal niet lang duren of we klotsen hier de baai uit. Noodgedwongen lichten we het anker en willen koers zetten naar Laxe; de overkant van de baai. Dit gaat niet zonder slag of stoot, we zitten met het anker verstrikt in een van de vele vissersboeien. Het broodmes biedt uitkomst. Verder verliest Elske haar derde tand in vier weken. Ze is nu echt kleuter af. Het woord fietsenrek dekt de lading allang niet meer, het is meer een parkeergarage geworden. De jongens plagen haar hartstochtelijk door haar gatenbekkie te noemen maar wie het laatst lacht, lacht het best want gelukkig weet de tandenfee ook haar weg naar de Hartbeat te vinden en wordt Elske haar portemonnee goed gespekt. De storm houdt aan en we liggen twee dagen verwaaid. Op donderdag 16 augustus verlaten we tot onze grote vreugde de ankerbaai van Laxe. Na twee nachten gederfde nachtrust door storm en oorverdovend lawaai van het plaatselijke dorpsfeest, wat ongelogen tot half zes ’s ochtends doorging, zijn we erg toe aan een stabiele steiger in een suffe marina. Die krijgen we in Portosin en de marina is niet eens suf, er is namelijk een tennisbaan.

Viva Espana

De eerste aanblik van Spanje viel Pieter een beetje tegen. Hij zag geen palmbomen en het dorpje zag er niet knus uit maar eenmaal aan wal waren er gelukkig wel palmbomen en was de stad ook best leuk. Zeker toen we het surfstrand ontdekten. Met surf bedoel ik golfsurf en geen windsurf. Toen we allemaal over de juiste uitrusting beschikten hebben we ons in de golven gestort. Wat geweldig! Het enige nadeel is dat het water redelijk fris is en dat je jezelf, wil je het enigszins vol kunnen houden, van nek tot knie in het neopreen moet hullen. We proberen ons aan de Spaanse levenswijze aan te passen. Gaan ‘s middags lunchen, eten tapa’s en drinken Spaanse wijn. Die tapa’s en wijn gaan ons goed af alleen het late naar bed gaan van kinderen hier bevalt ons niet. We zijn ook nog een beetje op zoek naar een ritme wat dat betreft. Zaterdag (10 augustus) gaan we met de auto naar Santiago de Compastella. Onze kinderen gaan naar een Katholieke basisschool en waar kan je dan beter het schooljaar openen dan in de Cathedraal van Santiago. We starten een week eerder dan hun klasgenoten in Bloemendaal omdat we dan rustig kunnen opstarten. Het zal voor zowel de kinderen als voor ons wennen zijn.

Eindelijk Zomer!

Na een mooie zeiltocht zonder zeezieken bereiken we St. Malo. St. Malo is nog net zo leuk als in onze herinnering. Veel restaurantjes, winkeltjes en straattheater. Het strand is om de hoek en de kinderen vinden er schelpen en stenen waar Elske een prachtige ketting van rijgt. De temperatuur stijgt en de zon laat zich wat vaker zien, zodat je bijna zou denken dat het zomer is.
We doen ook nog aan cultuur, met een gehuurde auto rijden we naar de Mont St. Michel. Van een afstand een indrukwekkend gezicht maar eenmaal binnen is het een complete kermis.



Het leven op zee heeft een desastreuze uitwerking op mijn haar. Was het voor vertrek toch al toe aan een verfbeurt en enigszins pluizig, nu heb ik een soort oranje suikerspin op mijn hoofd en als ik het gewassen heb ben ik een half uur bezig het uit de knoop te halen, met als resultaat bossen losgekamd haar. Er is maar een oplossing; Knippen. Dapper ga ik met Pieter, onze huisstylist, St. Malo in op zoek naar een kapper aan wie ik mijn haren durf toe te vertrouwen. Gewapend met een foto van de gewenste coupe en met veel handgebaren maak ik duidelijk wat de bedoeling is. Pieter zijn verschrikte blik tijdens het knippen stelt mij niet echt gerust maar het resultaat valt mee. Ik heb nu een onderhoudsvriendelijke zeilcoupe.



Vrijdag 3 augustus vertrekken we met Bastiaan als extra bemanningslid naar La Coruna

oversteekje

Het is op de eerste ochtend van onze “oversteek” dat Jan een fontein van een walvis ziet. Snel zetten we koers richting het dier maar op de plek aangekomen waar we hem voor het laatst gezien hebben blijft hij onder water. Dit overkomt ons nog een paar keer maar meer dan een rug krijgen we niet te zien.
’s Avonds zie ik een dolfijn opspringen die vlak achter de boot langs zwemt. Wat bijzonder! Het is onwaarschijnlijk mooi weer, kraak helder en vanaf twee uur staat er een mooie zeilwind.



De kinderen zijn superlief en doden de tijd met spelletjes. Kolonisten is favoriet en Sjors en Bastiaan zijn onvermoeibare speelgenoten.
De golf van Biskaje heeft een lange, trage maar hoge golfslag waar mijn maag en die van de kinderen hevig tegen protesteert. Alleen Imme toont zich een echte zeeman en lijkt nergens last van te hebben.
Op zondag 11.00 uur, een halve dag eerder dan verwacht, hebben we voor het eerst weer land in zicht. Om 1600 uur lopen we de haven van la Coruna binnen. We zijn twee en een halve dag onderweg geweest.