Plannen

Het is ongelofelijk maar we zijn al twee en een halve maand onderweg. Onvoorstelbaar hoe snel de tijd gaat. We beginnen ons genoodzaakt te voelen een planning te maken om de tijd die ons nog aan deze kant rest optimaal te kunnen gebruiken. Het is ons plan om via Gibraltar naar Malaga te gaan, dan over te steken naar de Mediterrane kust van Marokko en via de Atlantische Marokkaanse kust af te zakken naar de Canarische eilanden. Onze plannen worden altijd gemaakt om gewijzigd te worden dus wees niet verbaasd als we ineens via Madeira naar het Zuiden gaan.

Deeltijdbaan

De dubbelrol van moeder en juf valt niet altijd mee. Nu het nieuwtje van les aan boord er een beetje af is moeten de kinderen soms stevig aangeduwd worden om aan het werk te gaan. Helaas is dit mijn taak. Als we ‘s middags klaar zijn heb ik even genoeg kinderen om me heen gehad en heb ik niet altijd zin meer om spelletjes te doen of deel te nemen aan andere groepsactiviteiten. Verder begin ik Imme te missen. Dit klinkt raar omdat ik 24 uur per dag met hem samen op een boot zit, maar tijdens school, als hij op zijn best is, is hij met Jan op pad en daarna vertrekt hij voor minimaal 2,5 uur zijn bed in. Daarom gaan we het vanaf morgen anders aanpakken. Sjors en ik doen om de dag school en dit geeft mij de gelegenheid iets met Imme of met mezelf te doen.

Tandenfee II

Het is zaterdag middag, iedereen is naar het strand en ik heb het rijk voor mij alleen om de webblog bij te werken. Ter inspiratie kauw ik op een van de laatste Hollandse dropjes en ineens hoor ik een harde krak. Geschrokken vis ik het restant van het dropje uit mijn mond en waar ik al bang voor was blijkt waar, mijn kies is afgebroken. Met mijn tong voel ik een gapend gat. Ik baal enorm. Mijn haar durf ik nog wel aan een dubieuze kapper toe te vertrouwen maar mijn tanden vind ik toch een ander verhaal. Na overleg met Joep vult Jan mijn kies met het noodvulmateriaal wat we van hem hadden meegekregen. Nu maar hopen dat het houdt. Vannacht stop ik mijn halve kies onder mijn kussen, wie weet levert het wat op….

om de hoek

Aline de vriendin van Sjors komt bij ons aan boord en we hebben een paar luie dagen in Cascais. Cascais is heerlijk. Mooie haven, lekkere restaurantjes en leuke winkels. Aan de andere kant van de kaap is een spectaculair surf strand. Enorme zandduinen en een breed wit poeder strand en last but not least geweldige surf golven. Na eerst ons zelf uitgeleefd te hebben worden we aan het einde van de middag uit het water gestuurd en begint een kite surf wedstrijd. Een indrukwekkend gezicht. Als raketten schieten de surfers over het water. De sprongen die ze maken zijn soms meters hoog. Het is grappig even een kijkje te krijgen in een totaal andere wereld. Stoere surf boys met bijbehorende meisjes bevolken het strand en we krijgen een update in de laatste surf mode.
Het is bijvoorbeeld helemaal in om je onderbroek onder je zwembroek aan te trekken. Deze laatste moet laag op de heupen hangen zodat de band van de boxer goed in beeld is, wel van een fatsoenlijk merk natuurlijk, een eenvoudige WE of degelijke Sloggie is not done. Verder doet de muts, ja je leest het goed, muts, het goed op het strand. Waarschijnlijk met als belangrijkste verdienste de lange surf manen in bedwang te houden. Je begrijpt we keken onze ogen uit en voelden ons lekker burgerlijk.
Verder brengen we een bliksem bezoek aan Lissabon. Dankzij Sergio, een kennis van Sjors en inwoner van de stad, zijn we in staat in korte tijd veel te zien. Erg leerzaam en leuk. Lissabon is prachtig en onze tijd beperkt dus beloven we ons hier samen nog eens naar terug te keren.
Na twee weken niet gezeild te hebben begint het weer te kriebelen en kiezen we het ruime sop.
Via twee gaten in de weg; Sesimbra en Sines ronden we Cabo de Sao Vincent, het puntje van Portugal, en zijn we eindelijk in warmer water. We meren af in Porti mao.



De haven is onderdeel van een luxe vakantie resort en we liggen aan de V.I.P. kade pal voor het restaurant. Je ziet we vallen van het ene uiterste in het andere.
In Porti Mao ontmoeten we de bemanning van de Roxanne. Boris is een vervent waterskiër en hij brengt de jongens de kneepjes van het waterski vak bij en voor het eerst zoeven de mannen over het water. Ook de grotere kinderen van beide schepen genieten volop. Maar wie misschien nog wel het meeste geniet is Elske want onder de bemanning van de Roxanne bevindt zich de zes jarige Boaz met wie zij eindeloos kan spelen we zien en wat veel uitzonderlijker is, horen haar niet meer.
Vrijdag 14 september verlaten we Porti Mao en zetten we koers naar Villa Moura.














Voordat we wegvaren duikt Jan een frisbee van de bodem