Op Schiphol lopen wij (Barbera, Mendy en Heleen) Sjors en Pieter tegen het lijf. De extra kilo’s zijn door Sjors vakkundig het vliegtuig ingeloodst. De familie kan zich de komende tijd weer tegoed doen aan de lekkernijen van Hollandse bodem: kaas, hagelslag, drop, ontbijtkoek, pindakaas etc. De vlucht met Arke Fly verloopt voorspoedig. Met ieder 3 stoelen in het middenpad ruimte zat voor een dutje. We komen dan ook uitgerust aan op St. Maarten. Bij de bagageband worden we herenigd met Sjors en Pieter. Als we de aankomsthal binnenlopen staat Annemieke ons op te wachten. We zijn getuige van het blijde weerzien van moeder en zoon. Bij de taxistandplaats wacht ons een ‘warm’ St. Maartens welkom. ‘Je moet niet denken, je moet weten’ krijgt Annemieke om haar oren als ze per abuis in de verkeerde taxi stapt. Even later worden we in de haven van Marigot hartelijk door de hele familie ontvangen op de Hartbeat. De champagne staat klaar ………………….!
Maandag 7 april, St Maarten
Ontbijt op de kade. Mendy heeft nog wat last van de lange dag van gisteren, of waren het toch de bubbels… en blijft achter op de boot. In een tent tegenover de haven bestellen we verse jus, pain au chocolat, croissants en een eitje. Een idyllische ontbijtplek ware het niet dat er juist voor onze ontbijttent aan de stoep gewerkt wordt. De rest van de dag wordt gebruikt om te shoppen en om boodschappen te doen.
Dinsdag 8 april, St Maarten à St Barth
Dinsdagochtend trekken we de joggingschoenen aan. Ook Annemieke weet een vrijwel nieuw paar schoenen tevoorschijn te toveren en sluit zich aan. Een half uur later zijn we terug bij de boot. Douchen, ontbijten en het repareren van de lekke waterslang (ondergelopen machinekamer)… vullen de halve dag. Om 14.00u zijn we gereed voor vertrek. De zee en de wind zijn al iets rustiger dan de voorgaande week, zo laten wij ons vertellen. Heel veel merken wij hier niet van. Scherp aan de wind trotseren we de golven. Al snel kiezen Barbera en ik ons heil in de voorste kuip terwijl Mendy onverstoord op het stoeltje aan de achterreling blijft zitten. Steeds witter trekken wij weg. Even lijkt het wat beter te gaan, maar met St Barth in zicht wordt toch de ‘slabak’ tevoorschijn gehaald. Commando: "NU"! Om 18.00u gaan we eindelijk voor anker in Anse de Colombier. In de invallende schemering zien we af en toe een kopje van een schildpad opduiken. De kinderen lijken niet meer onder de indruk, wij des te meer.
Woensdag 9 april, St Barth (Anse du Grand Colombier à Gustavia)
De ochtend brengen de dames door met snorkelen. Koraal, veel gekleurde vissen en als we het ‘rif’ en de rotsen verlaten spotten we zowaar een enorme schildpad. Even zwemmen we het dier achterna maar als het ons in de gaten krijgt, spurt het weg. Gelukkig hebben we met de camera van Elske het dier op de kiek. Indrukwekkend! Verder gespot een rog en een grondhaai. Jan, Sjors, Robin en Pieter vermaken zich op de surfplank. Aan het begin van de middag lichten we het anker en varen om het eiland naar Gustavia.
Gustavia is een klein en vooral heel chique dorpje. Aan de immense motorboten die naast ons liggen en aan het winkelassortiment; juweliers, horloges, kleding, zien we dat we hier tussen de rijken der aarde liggen. St Tropez van het Carib! Ook dit eiland is voor Jan en Annemieke geen onbekende meer. ´s Avonds worden we dan ook linea recta naar een goed verstopt restaurant The Beach met uitzicht op de haven geleid.
Donderdag 10 april, St Barth à Saba
’s Ochtends worden de loopschoenen weer aangetrokken. Ook Barbera voegt zich bij het sportieve gezelschap. Vlak lopen is er hier niet bij. Heuvel op, heuvel af wordt er aan de kuit- en bovenbeenspieren gewerkt. Terug bij de boot zien we dat ook onze buren de trainingsoutfit aanhebben. Wij vinden het moeilijk voor te stellen dat ze het risico nemen te gaan zweten, maar in deze contreien is eeuwige jeugd een must… Als we bijgekomen zijn, wordt er opnieuw proviand ingeslagen. Jan zorgt voor een aanvulling op het wijnassortiment, hoognodig met al die "kurk". Het schip weer volgeladen vertrekken we naar Saba. Maar…niet voor we de lunch bij ‘Do Brasil’ op Shell Beach hebben genuttigd.
Saba, een bijzonder en ogenschijnlijk ontoegankelijk eiland. Het vulkanisch gesteente rijst op uit het water. Steile hellingen en geen stranden. Wel zijn er boeien om voor anker te gaan, maar om hier aan land te komen lijkt lastig. We varen de hoek om naar ‘de haven’, niet meer dan een steiger met plek voor de boot van de lokale duikschool en de vissersboot. Geen gezellige entree. Geen dorpje of huizen, maar slechts een weg tot aan het water met daaraan gelegen de elektriciteitscentrale. We draaien de boot weer om en varen terug naar de boeien in Wells Bay. Als de boot vastligt, stappen we in de dinghy om, wederom de hoek om, aan land te gaan. Vanuit de haven krijgen we een lift aangeboden naar ‘The Bottom’. Eén van de drie dorpen op het eiland. Rust overheerst hier. De ‘Hartjes’ gaan voor een lunch terwijl wij de ‘trail’ naar Windwardside nemen. Hoe hoger we komen hoe tropischer de vegetatie. Barbera en Sjors struikelen nog bijna over een slang. We komen tot een hoogte van 520m. Met tegenzin laten we het pad dat afslaat naar Mt Scenery, met 877m het hoogste punt van het Koninkrijk der Nederlanden links liggen. Als we afdalen richting Windwardside komen we Jan, Annemieke en de kinderen weer tegen. Beneden in het dorp wachten we op elkaar om de taxi weer terug naar de haven te nemen. Een bijzonder eiland Saba, dat zeker de moeite waard is.
Vrijdag 11 april, Saba à St. Eustatius
Om 9.30 staan Annemieke en Sjors paraat om te gaan duiken. Enthousiast maar koud komen ze ca. twee uur later terug. Hoogtepunt blijkt het zeepaardje. Het anker dat ook ergens op de bodem te zien moest zijn, wordt niet ontdekt. Wel een nieuw diepterecord voor Annemieke, ca. 30m!
Als beiden weer opgewarmd zijn, zetten we koers naar St. Eustatius. In het zicht van Oranjestad gaan we voor anker. Rare ervaring om zo ver van huis Nederlands grondgebied te betreden. Veel meer dan een gemeenschappelijke historie is er echter niet meer. Een enkel bordje ‘wachtverbod’, … doet de schijn van Nederlandse invloed wekken, maar vrijwel geen inwoner spreekt nog Nederlands. Op school is, hoewel de officiële voertaal, Nederlands uit het verplichte vakkenpakket verdwenen. Over de mensen niets dan goeds. Vriendelijk, behulpzaam en spontaan: Caribisch relaxed. Oranjestad is een klein maar keurig onderhouden dorp. Grootste bezienswaardigheid is het Fort, in de 17e eeuw door Nederlanders gebouwd. Na een eerste korte verkenning van het dorp strijken we neer in het restaurant pal aan zee. Na het diner gaat het in 2 etappes met de dinghy terug naar de Hartbeat.
Zaterdag 12 april, St. Eustatius
Vandaag staat een wandeling naar de krater van de vulkaan op het programma. Met 4 kinderen een hele onderneming. Imme weet nog niet of hij wil wandelen of toch gedragen wil worden. Uiteindelijk wordt een constructie gevonden waarmee hij, tussen de rugzak en de rug van Jan in, de ideale positie heeft verworven. De vegetatie hier oogt minder tropisch dan op Saba maar het uitzicht op de kraterrand maakt de inspanningen weer goed. Elske, Barbera en Heleen maken de hike nog een stukje spectaculairder en klimmen omhoog naar het ‘Panorama point’. Met handen en voeten klauteren we omhoog. Elske wordt vol bewondering aangekeken door tegenliggers die toch vonden dat zij al een hele prestatie leverden… Op de weg terug schiet een slang vlak voor ons van het pad de bush in. Verder weinig dieren ontdekt. Als we beneden aankomen worden we onthaald door Jan die ons naar de hamburgers brengt. Goede timing want gelukkig heeft de rest die al 45 min. zit te wachten ook voor ons besteld en kunnen we ons direct op het voedsel storten. Terug bij de boot nemen we een verkoelende duik. ’s Avonds eten we aan boord.
Zondag 13 april, St. Eustatius à St. Kitts
De ‘swell’ maakt dat we allemaal verschrikkelijk hebben geslapen. Zo erg dat om 6.15u Jan het anker licht om te gaan. De hele boot lijkt uit zijn hum. Als klap op de vuurpijl gaat het ook nog regenen. Dat hebben we nog niet eerder, althans niet overdag en in deze mate, meegemaakt. Vliegende vissen scheren over het water naast de boot. Als we in de buurt van Basses-Terre komen, neemt Annemieke contact op met de haven. Er blijkt geen plek te zijn en de havenmeester kan weinig informatie geven over mogelijk nog vertrekkende schepen. Dan maar verder varen. Langs een gigantisch cruiseschip varen we naar een verlaten baai aan de zuidkant van St. Kitts, waar we voor anker gaan.
Maandag 14 april, St Kitts
Om 12.00 is de taxi besteld. Als bootvluchtelingen proppen we ons in de dinghy terwijl de chauffeur aan wal hevig staat te zwaaien. Nu we toch vervoer hebben, laten we ons meteen doorrijden naar Fort Brimstone. Een inmens door de Britten gebouwd fort. De kolonisatie is hier niet zonder bloedvergieten verlopen. De Carib-indianen zijn vrijwel volledig uitgeroeid op het eiland. Als we het fort bekeken hebben, rijden we terug naar Basse-Terre, de hoofdstad van het eiland, voor de boodschappen. Waar we een visafslag / vishal verwachten wacht ons een teleurstelling want niet veel meer dan een vrieskist met de keuze uit Mai Mai of Snapper. Met 2 ‘Snappers’ onder de arm keren we terug naar de boot. De hitte van de dag spoelen we van ons af met een duik in het water. ’s Avonds BBQ met, het moet gezegd, een overheerlijke vis!
Dinsdag 15 april, St. Kitts à Antigua
Vandaag is Robin jarig. 12 jaar! Echter, dit heugelijke feest besluiten we een dag uit te stellen en dus blijft het bij bescheiden felicitaties. Vandaag staan veel mijlen op het programma die een goed feestje in de weg staan. Ondanks de ongunstige tegenwind varen we toch rechtstreeks naar Antigua met behulp van de motor (en zien we af van de omweg via Montserrat dat er in de gidsen niet aantrekkelijk van af komt). ’s Middags gaan we voor anker in Jumby Bay voor Long Island.
Woensdag 16 april, Antigua
Vandaag, een dag verlaat, vieren we alsnog Robins verjaardag. De dag begint met het, getooid met verjaarsmuts, uitpakken van de cadeaus. Het klapstuk tussen alle pakjes is de kite die Jan en Annemieke ruim 2 weken tussen de oliepakken verstopt hebben weten te houden. Uiteraard is de kite ook een beetje een cadeau aan Jan zelf die de belofte doet Antigua niet te verlaten voor hij met kite, op het bord het water uit wordt getrokken. Vooralsnog steekt Robin hem de loef af. Na de verjaarstaart wordt het tijd voor een ‘watersportfeestje’. Alle attributen; bodyboards, surfplank, snorkelspullen én natuurlijk de kite worden met de dinghy verscheept naar het strand van Long Island. Gelukkig zijn alle stranden van Antigua openbaar en dus kunnen de eigenaren van dit privé eiland ons de toegang niet weigeren. Terwijl Robin en Jan de vlieger optuigen, schaaft Pieter met succes aan zijn surfkunsten en spotten Elske en Imme zeesterren. Wij gasten brengen vooral de dag door met smeren. Factor 50 tot we er (nog) wit(ter) van zien. De dag wordt onderbroken door een riante lunch in het restaurant van het resort. Voor deze ‘all inclusive’ maakt Jan een uitzondering… De kinderen maar ook Barbera… worden aangespoord vooral zoveel mogelijk toetjes te eten. Tegen vijven keren we terug naar de boot.
Donderdag 17 april, Antigua; Jumby Bay à English Harbour
Het anker wordt gelicht en er wordt koers gezet naar English Harbour. Toch zo’n 20 mijl en dus ca. 3 uur varen. Ondertussen hebben ook wij zeebenen gekregen en zelfs tegen de wind in overleven we nu zonder slabak… Letterlijk in het zicht van de haven wordt Jan afgeleid door de goudgele zeilen die in de verte opdoemen: J-boten! Jan gooit het roer om en zet de achtervolging in. Indrukwekkend om deze boten (136 foot) van zo dichtbij in actie te zien. Kennelijk het laatste trainingsrondje voordat morgen de Antigua Classics Yacht Regatta begint. Reden waarom we een paar dagen in Antigua zullen aanmeren. Mendy en ik schieten op instructie van Jan onze geheugenkaarten vol. Na dit toch wel spectaculaire uitstapje van ca. 45 minuten varen we English Harbour binnen. We lopen naar de nabij gelegen haven van Falmouth, langs het promo-dorp, en aanschouwen de prachtige classic schepen, de outfits van de verschillende crews en de bijbehorende "kaderatten" in actie. Mendy heeft haar zinnen gezet op een petje van de J’s…’s Avonds eten we bij ‘HQ’ (Head Quarters), een ‘oude bekende’ van Jan en Annemieke, die hier al eerder zijn geweest. Na het diner nog een laatste rondje gedaan in een verlaten kroegje.
Vrijdag 18 april, Antigua/English Harbour
De ochtend beginnen we met hardlopen. 2 duo’s vormen zich; Mendy en Annemieke, en Barbera en Heleen. Volgens Annemieke kunnen we hier vlak lopen … maar de eerste onontkoombare heuvel dient zich toch al snel aan. De ambitie om naar Shirleys Point te rennen is te hoog gegrepen. Halverwege keren we om. De hitte begint ons nu al, 8.30u, parten te spelen. Als 4 rode tomaten keren we terug in de haven. Jan, Sjors en de kinderen treffen we aan bij de Hothothotspot voor het ontbijt... Na het ontbijt maken we de wandeling naar Fort Berkeley vanwaar we de race kunnen volgen. De J-boten zijn nu ook voor ons makkelijk te herkennen. Close finish tussen de Ranger en de Velsheda, die na inachtneming van de handicaps door de Velsheda wordt gewonnen. Onderaan de heuvel nuttigen we bij een paarse strandtent de lunch. De klassieke schepen trekken aan ons voorbij richting haven. Als de lunch erop zit, gaan Jan, Sjors en de kinderen naar de boot terwijl Annemieke, Barbera, Mendy en Heleen zich over de boodschappen ontfermen, maar uiteraard niet na eerst een biertje in Falmouth Harbour… Barbera vindt de inspanningen van de dag schijnbaar nog niet genoeg en fietst nog 2 maal op en neer naar Falmouth voor vergeten camera en niet-geleverde pasta. Terug bij de boot werpt Mendy een hengeltje uit. Aanmerende dinghys en een onwillige dobber doen haar met lege handen terugkeren naar de boot. Maaltijd zonder vis.
Zaterdag 19 april
Na het ontbijt hebben Jan en Annemieke een afspraak met een Amerikaans stel dat mogelijk na de reis op de boot gaat passen. Sjors houdt de kinderen bezig en Barbera, Mendy en Heleen gaan weer naar Fort Berkeley om vandaag de start te aanschouwen. In 4 klassen gaan de schepen van start. Spannend om te zien hoe de schepen zich letterlijk in bochten wringen om niet te vroeg over de startlijn te varen. We kijken de boten een kwartiertje na en dalen dan weer via Falmouth naar de boot. Lunch staat gepland bij ‘Catherine’ aan de overkant van de haven. Met dinghy, gevuld met strandspullen gaan we naar het restaurant. Mendy blijft achter met maagklachten. Direct aan het water zien we de boten na de race onze haven binnenvaren. Als de Magnum fles Rose helemaal leeg is… is het tijd voor het strand. Op het strand stuitten we op enkele leden van het Velsheda team….Hollanders. Waar kom je ze niet tegen!? Na kort babbeltje komt Elske ons halen. ‘We zouden toch gaan kneeboarden?’ Elske doet voor hoe het moet. Het lijkt allemaal zo simpel. Druk gebarend, Annemieke weet jij wat ze bedoelt? schuift ze vanuit het water op het board, gaat op haar kniëen zitten en zwaait. Ok, nu ik. Dat valt vies tegen. Na ca. 5 pogingen lukt het me om 5 seconden op het board’ te zitten. Annemieke besluit dat de boot te zwaar belast is en om gewicht te lozen wordt ik teruggebracht naar het strand. Daar zien we Pieter en Robin met onze Hollanders in een klein motorbootje zitten: "we gaan speedten" is de reactie. Elske en ik stappen over, dit willen wij ook wel eens meemaken! Voor we er in een rotvaart vandoor gaan worden we uitgenodigd voor een BBQ op de boot. Niet zomaar een boot maar op de Bystander van de Velsheda. Een aanbod dat Annemieke uiteraard niet aan zich voorbij laat gaan. Als Barbera een geslaagde poging tot ‘kneeboarden’ heeft volbracht keren we terug naar de boot. Inmiddels tegen zessen en dus wordt het langzaam tijd ons klaar te maken voor de BBQ; casual Hawaïen…
Op de boot worden we hartelijk ontvangen. Gelukkig geen stampvol dek maar een aangename drukte. De kinderen krijgen de speelzaal gewezen en vermaken zich met playstation 3 en ander speelgoed. Robin gaat op zoek naar de machinekamer. Wij zien al snel de bekenden van het strand. Eigenaar Roland, Hans en Andries. Voor ons leken een kijkje in de wereld van het zeilen en van de klassieke jachten. Team New Zeeland (America’s Cup) en Gerard Dijkstra zijn ook van de partij. De BBQ is overheerlijk en het gezelschap vermakelijk, maar met het oog op ons naderende vertrek (5.15u worden we opgehaald door de taxi) gaan we keurig tegen elven terug naar de Hartbeat, ons eigen superjacht! Een geslaagde bonte avond. De kinderen hebben zich vermaakt, Mendy heeft haar felbegeerde petje en Jan mag als klap op de vuurpijl morgen meeracen op de Velsheda!
