Thuiskomen

Toen we zaterdag 14 juni na een vakantie van drie weken weer aan boord kwamen voelde het echt als thuiskomen. Imme kon zijn geluk niet op, hij bleef roepen "mijn eigen bedje!". Voor hem is de boot het enige thuis wat hij kent, hij heeft inmiddels een derde van zijn leven aan boord doorgebracht en weet niet beter of zijn huis beweegt en drijft op water.

Het weerzien met Sjors is gezellig en alle verhalen en ervaringen worden uitgewisseld. Sjors heeft samen met vier professionele bemanningsleden de boot van Tortola naar de Azoren overgezeild. Ze hebben een goede maar natte overtocht gehad. Andere koek dan wij tot noch toe gehad hebben. Wat het met name vermoeiend maakt is de constante hellings hoek waar onder de Hartbeat ligt. Een goede keus dat we gespijbeld hebben volgens Sjors.

Deze opmerking roept ineens twijfel bij mij op. Is het wel verstandig het laatste stuk naar Europa zelf te willen zeilen? Het weer is een stuk minder voorspelbaar en we hebben drie weken niet meer gezeild dus de gewenning aan de golven zal wel grotendeels verdwenen zijn. 1200 mijl is heel erg lang als je continu zeeziek bent. Ik stel mezelf de vraag 'waarom vond ik het nodig "het rondje" zelf af te maken?'.

Onze bemanning voor deze tocht bestaat uit; Henny, de vader van Sjors, Tjeerd een oom van mij en ervaren zeiler, Sjors, Jan, ik en niet te vergeten de kinderen. Henny arriveert op zaterdag 14 juni en Tjeerd de 16e. De meeste maaltijden heb ik in Tortola al gekookt en ingevroren en Henny en ik kopen de nog ontbrekende dingen: vers fruit en groente en alles wat ons lekker lijkt. Dit was heel wat en uiteindelijk hebben we toch nog drie karren vol.

Op dinsdag 17 juni om 11 uur varen we de haven van Ponta Delgada uit. We worden getrakteerd op een prachtige kustlijn. Onwaarschijnlijk groen, net of het met de verfdoos van Elske is ingekleurd. Jammer dat we hier niet meer tijd kunnen door brengen maar Nederland wacht, met name op de kinderen.

Het weerbericht is gunstig, we plotten Falmouth in de computer en de te zeilen afstand is 1200 mijl, de koers 52 graden. Met een gemiddelde snelheid van 7 knopen doen we er zeven en een halve dag over. We zijn er klaar voor en hebben er zin in.

We zijn inmiddels de magische duizend mijl genaderd en we beleven een van de mooiste zeiltochten tot nu toe. De weergoden zijn ons goed gezind, er waait een constante wind van drie kwart achter, kracht 4 tot 5. Als de wind op donderdag wat zwakker is zetten we de gennaker en deze blijft de hele dag staan. Op de eerste nacht na blijft de wind 's nacht goed staan en hoeven we minimaal te motoren.
Elke avond als de zon onder gaat worden we welterusten gewenst door een groep dolfijnen en ook zien we -en dat is voor het eerst deze reis- walvissen. Eerst alleen een fontein op afstand maar later varen we op 50 meter zo'n kolos voorbij. Het is jammer dat zij zelf nauwelijks bewegen en je als je er zelf met een snelheid van 9 knopen voorbij raast, ze dus maar kort ziet.

Als het weer goed is, is een oversteek eigenlijk heel erg ontspannen. Alle klussen, was en inkopen zijn al gedaan, je hoeft (kunt) nergens naar toe, je kunt niet bellen en niemand verwacht op dit moment iets van je. 's Nachts zijn de wachten verdeeld 4 uur op, de rest af en overdag regelt het zich vanzelf. Iedereen doet als het uitkomt een middagdutje. De ingevroren maaltijden worden door Henny opgeleukt en we stijgen elke dag tot grotere culinaire hoogte. Verder ligt er ook nog een tonijn van 6 kilo in moten in de diepvries. Henny weet hiermee elke dag een of meerdere, maar nooit dezelfde, tongstrelende tonijn "snackjes" uit de kombuis te toveren. Het behoeft geen uitleg dat ik na een week minimaal bewegen maximaal lekker eten enkele kilo's aangekomen ben. Gelukkig was ik niet de enige.

Het laatste etmaal van onze trip is de wind op. Gelukkig kunnen we altijd de Lugger (motor) vertrouwen en blijft ons uurgemiddelde hoog. Na zes dagen en een paar uur lopen we de haven van Falmouth binnen. Dankbaar dat al mijn zorgen ongegrond bleken. Wat een prachtige tocht, wat een prachtige afsluiting van een prachtig jaar!

Via de Engelse zuidkust varen we naar Nederland. Onze planning is dat we 19 juli drie uur 's middags in IJmuiden aan zullen komen. Als er veranderingen zijn wat betreft onze aankomst plaats, datum of tijd zal ik het via de weblog laten weten. Voor een ieder die in de buurt is staat een carib biertje koud aan boord.

Liefs Annemieke en Harten,