Nog eerder thuis!

Onze was heeft afgelopen jaar al op vele plaatsen te drogen gehangen. Wapperend als vele vlaggetjes in de haven, voor anker tegenover een tropisch eiland of midden op de Atlantische oceaan. Nog nooit zag het er zo triest uit als vandaag. De zomer lijkt in Engeland ook op vakantie en als gevolg daarvan hebben wij al twee weken regen. Dit maakte wassen aan boord onmogelijk. In de haven van Dover is een Laundry en gewapend met drie vuilniszakken was, tien wastabletten en twee kinderen ging Sjors naar de was én droog machines op de het haventerrein. Nadat alle was schoon en ook nat was bleken het helaas niet was en droogmachines te zijn maar alleen was machines omdat de drogers buitenwerking waren. Het regent hier al dagen pijpenstelen dus buiten drogen zat er niet in. De enige oplossing was om een soort spinnenweb van lijnen in onze hut te spannen, daar alles aan op te hangen en de kachel op vol vermogen met maximale temperatuur te laten blazen. Binnen leek het op een Turks stoombad en ik weet niet welke kant van de ramen natter was, de binnen of de buitenkant. Nu onze reis erop zit en we vooral bezig zijn met thuiskomen hebben we besloten wat extra gas te geven zodat we eerder thuis zijn. Het lijkt er dus opdat het Carib biertje al eerder op de steiger klaar staat. We plannen nu om za 12 juli om drie uur in IJmuiden aan te komen. We zullen alle zeilen bij zetten!!!

Thuiskomen

Toen we zaterdag 14 juni na een vakantie van drie weken weer aan boord kwamen voelde het echt als thuiskomen. Imme kon zijn geluk niet op, hij bleef roepen "mijn eigen bedje!". Voor hem is de boot het enige thuis wat hij kent, hij heeft inmiddels een derde van zijn leven aan boord doorgebracht en weet niet beter of zijn huis beweegt en drijft op water.

Het weerzien met Sjors is gezellig en alle verhalen en ervaringen worden uitgewisseld. Sjors heeft samen met vier professionele bemanningsleden de boot van Tortola naar de Azoren overgezeild. Ze hebben een goede maar natte overtocht gehad. Andere koek dan wij tot noch toe gehad hebben. Wat het met name vermoeiend maakt is de constante hellings hoek waar onder de Hartbeat ligt. Een goede keus dat we gespijbeld hebben volgens Sjors.

Deze opmerking roept ineens twijfel bij mij op. Is het wel verstandig het laatste stuk naar Europa zelf te willen zeilen? Het weer is een stuk minder voorspelbaar en we hebben drie weken niet meer gezeild dus de gewenning aan de golven zal wel grotendeels verdwenen zijn. 1200 mijl is heel erg lang als je continu zeeziek bent. Ik stel mezelf de vraag 'waarom vond ik het nodig "het rondje" zelf af te maken?'.

Onze bemanning voor deze tocht bestaat uit; Henny, de vader van Sjors, Tjeerd een oom van mij en ervaren zeiler, Sjors, Jan, ik en niet te vergeten de kinderen. Henny arriveert op zaterdag 14 juni en Tjeerd de 16e. De meeste maaltijden heb ik in Tortola al gekookt en ingevroren en Henny en ik kopen de nog ontbrekende dingen: vers fruit en groente en alles wat ons lekker lijkt. Dit was heel wat en uiteindelijk hebben we toch nog drie karren vol.

Op dinsdag 17 juni om 11 uur varen we de haven van Ponta Delgada uit. We worden getrakteerd op een prachtige kustlijn. Onwaarschijnlijk groen, net of het met de verfdoos van Elske is ingekleurd. Jammer dat we hier niet meer tijd kunnen door brengen maar Nederland wacht, met name op de kinderen.

Het weerbericht is gunstig, we plotten Falmouth in de computer en de te zeilen afstand is 1200 mijl, de koers 52 graden. Met een gemiddelde snelheid van 7 knopen doen we er zeven en een halve dag over. We zijn er klaar voor en hebben er zin in.

We zijn inmiddels de magische duizend mijl genaderd en we beleven een van de mooiste zeiltochten tot nu toe. De weergoden zijn ons goed gezind, er waait een constante wind van drie kwart achter, kracht 4 tot 5. Als de wind op donderdag wat zwakker is zetten we de gennaker en deze blijft de hele dag staan. Op de eerste nacht na blijft de wind 's nacht goed staan en hoeven we minimaal te motoren.
Elke avond als de zon onder gaat worden we welterusten gewenst door een groep dolfijnen en ook zien we -en dat is voor het eerst deze reis- walvissen. Eerst alleen een fontein op afstand maar later varen we op 50 meter zo'n kolos voorbij. Het is jammer dat zij zelf nauwelijks bewegen en je als je er zelf met een snelheid van 9 knopen voorbij raast, ze dus maar kort ziet.

Als het weer goed is, is een oversteek eigenlijk heel erg ontspannen. Alle klussen, was en inkopen zijn al gedaan, je hoeft (kunt) nergens naar toe, je kunt niet bellen en niemand verwacht op dit moment iets van je. 's Nachts zijn de wachten verdeeld 4 uur op, de rest af en overdag regelt het zich vanzelf. Iedereen doet als het uitkomt een middagdutje. De ingevroren maaltijden worden door Henny opgeleukt en we stijgen elke dag tot grotere culinaire hoogte. Verder ligt er ook nog een tonijn van 6 kilo in moten in de diepvries. Henny weet hiermee elke dag een of meerdere, maar nooit dezelfde, tongstrelende tonijn "snackjes" uit de kombuis te toveren. Het behoeft geen uitleg dat ik na een week minimaal bewegen maximaal lekker eten enkele kilo's aangekomen ben. Gelukkig was ik niet de enige.

Het laatste etmaal van onze trip is de wind op. Gelukkig kunnen we altijd de Lugger (motor) vertrouwen en blijft ons uurgemiddelde hoog. Na zes dagen en een paar uur lopen we de haven van Falmouth binnen. Dankbaar dat al mijn zorgen ongegrond bleken. Wat een prachtige tocht, wat een prachtige afsluiting van een prachtig jaar!

Via de Engelse zuidkust varen we naar Nederland. Onze planning is dat we 19 juli drie uur 's middags in IJmuiden aan zullen komen. Als er veranderingen zijn wat betreft onze aankomst plaats, datum of tijd zal ik het via de weblog laten weten. Voor een ieder die in de buurt is staat een carib biertje koud aan boord.

Liefs Annemieke en Harten,

Hartbeat april 2008 door Heleen

Zondag 6 april, aankomst St. Maarten
Op Schiphol lopen wij (Barbera, Mendy en Heleen) Sjors en Pieter tegen het lijf. De extra kilo’s zijn door Sjors vakkundig het vliegtuig ingeloodst. De familie kan zich de komende tijd weer tegoed doen aan de lekkernijen van Hollandse bodem: kaas, hagelslag, drop, ontbijtkoek, pindakaas etc. De vlucht met Arke Fly verloopt voorspoedig. Met ieder 3 stoelen in het middenpad ruimte zat voor een dutje. We komen dan ook uitgerust aan op St. Maarten. Bij de bagageband worden we herenigd met Sjors en Pieter. Als we de aankomsthal binnenlopen staat Annemieke ons op te wachten. We zijn getuige van het blijde weerzien van moeder en zoon. Bij de taxistandplaats wacht ons een ‘warm’ St. Maartens welkom. ‘Je moet niet denken, je moet weten’ krijgt Annemieke om haar oren als ze per abuis in de verkeerde taxi stapt. Even later worden we in de haven van Marigot hartelijk door de hele familie ontvangen op de Hartbeat. De champagne staat klaar ………………….!
Maandag 7 april, St Maarten
Ontbijt op de kade. Mendy heeft nog wat last van de lange dag van gisteren, of waren het toch de bubbels… en blijft achter op de boot. In een tent tegenover de haven bestellen we verse jus, pain au chocolat, croissants en een eitje. Een idyllische ontbijtplek ware het niet dat er juist voor onze ontbijttent aan de stoep gewerkt wordt. De rest van de dag wordt gebruikt om te shoppen en om boodschappen te doen.
Dinsdag 8 april, St Maarten à St Barth
Dinsdagochtend trekken we de joggingschoenen aan. Ook Annemieke weet een vrijwel nieuw paar schoenen tevoorschijn te toveren en sluit zich aan. Een half uur later zijn we terug bij de boot. Douchen, ontbijten en het repareren van de lekke waterslang (ondergelopen machinekamer)… vullen de halve dag. Om 14.00u zijn we gereed voor vertrek. De zee en de wind zijn al iets rustiger dan de voorgaande week, zo laten wij ons vertellen. Heel veel merken wij hier niet van. Scherp aan de wind trotseren we de golven. Al snel kiezen Barbera en ik ons heil in de voorste kuip terwijl Mendy onverstoord op het stoeltje aan de achterreling blijft zitten. Steeds witter trekken wij weg. Even lijkt het wat beter te gaan, maar met St Barth in zicht wordt toch de ‘slabak’ tevoorschijn gehaald. Commando: "NU"! Om 18.00u gaan we eindelijk voor anker in Anse de Colombier. In de invallende schemering zien we af en toe een kopje van een schildpad opduiken. De kinderen lijken niet meer onder de indruk, wij des te meer.
Woensdag 9 april, St Barth (Anse du Grand Colombier à Gustavia)
De ochtend brengen de dames door met snorkelen. Koraal, veel gekleurde vissen en als we het ‘rif’ en de rotsen verlaten spotten we zowaar een enorme schildpad. Even zwemmen we het dier achterna maar als het ons in de gaten krijgt, spurt het weg. Gelukkig hebben we met de camera van Elske het dier op de kiek. Indrukwekkend! Verder gespot een rog en een grondhaai. Jan, Sjors, Robin en Pieter vermaken zich op de surfplank. Aan het begin van de middag lichten we het anker en varen om het eiland naar Gustavia.
Gustavia is een klein en vooral heel chique dorpje. Aan de immense motorboten die naast ons liggen en aan het winkelassortiment; juweliers, horloges, kleding, zien we dat we hier tussen de rijken der aarde liggen. St Tropez van het Carib! Ook dit eiland is voor Jan en Annemieke geen onbekende meer. ´s Avonds worden we dan ook linea recta naar een goed verstopt restaurant The Beach met uitzicht op de haven geleid.

Donderdag 10 april, St Barth à Saba
’s Ochtends worden de loopschoenen weer aangetrokken. Ook Barbera voegt zich bij het sportieve gezelschap. Vlak lopen is er hier niet bij. Heuvel op, heuvel af wordt er aan de kuit- en bovenbeenspieren gewerkt. Terug bij de boot zien we dat ook onze buren de trainingsoutfit aanhebben. Wij vinden het moeilijk voor te stellen dat ze het risico nemen te gaan zweten, maar in deze contreien is eeuwige jeugd een must… Als we bijgekomen zijn, wordt er opnieuw proviand ingeslagen. Jan zorgt voor een aanvulling op het wijnassortiment, hoognodig met al die "kurk". Het schip weer volgeladen vertrekken we naar Saba. Maar…niet voor we de lunch bij ‘Do Brasil’ op Shell Beach hebben genuttigd.
Saba, een bijzonder en ogenschijnlijk ontoegankelijk eiland. Het vulkanisch gesteente rijst op uit het water. Steile hellingen en geen stranden. Wel zijn er boeien om voor anker te gaan, maar om hier aan land te komen lijkt lastig. We varen de hoek om naar ‘de haven’, niet meer dan een steiger met plek voor de boot van de lokale duikschool en de vissersboot. Geen gezellige entree. Geen dorpje of huizen, maar slechts een weg tot aan het water met daaraan gelegen de elektriciteitscentrale. We draaien de boot weer om en varen terug naar de boeien in Wells Bay. Als de boot vastligt, stappen we in de dinghy om, wederom de hoek om, aan land te gaan. Vanuit de haven krijgen we een lift aangeboden naar ‘The Bottom’. Eén van de drie dorpen op het eiland. Rust overheerst hier. De ‘Hartjes’ gaan voor een lunch terwijl wij de ‘trail’ naar Windwardside nemen. Hoe hoger we komen hoe tropischer de vegetatie. Barbera en Sjors struikelen nog bijna over een slang. We komen tot een hoogte van 520m. Met tegenzin laten we het pad dat afslaat naar Mt Scenery, met 877m het hoogste punt van het Koninkrijk der Nederlanden links liggen. Als we afdalen richting Windwardside komen we Jan, Annemieke en de kinderen weer tegen. Beneden in het dorp wachten we op elkaar om de taxi weer terug naar de haven te nemen. Een bijzonder eiland Saba, dat zeker de moeite waard is.


Vrijdag 11 april, Saba à St. Eustatius
Om 9.30 staan Annemieke en Sjors paraat om te gaan duiken. Enthousiast maar koud komen ze ca. twee uur later terug. Hoogtepunt blijkt het zeepaardje. Het anker dat ook ergens op de bodem te zien moest zijn, wordt niet ontdekt. Wel een nieuw diepterecord voor Annemieke, ca. 30m!
Als beiden weer opgewarmd zijn, zetten we koers naar St. Eustatius. In het zicht van Oranjestad gaan we voor anker. Rare ervaring om zo ver van huis Nederlands grondgebied te betreden. Veel meer dan een gemeenschappelijke historie is er echter niet meer. Een enkel bordje ‘wachtverbod’, … doet de schijn van Nederlandse invloed wekken, maar vrijwel geen inwoner spreekt nog Nederlands. Op school is, hoewel de officiële voertaal, Nederlands uit het verplichte vakkenpakket verdwenen. Over de mensen niets dan goeds. Vriendelijk, behulpzaam en spontaan: Caribisch relaxed. Oranjestad is een klein maar keurig onderhouden dorp. Grootste bezienswaardigheid is het Fort, in de 17e eeuw door Nederlanders gebouwd. Na een eerste korte verkenning van het dorp strijken we neer in het restaurant pal aan zee. Na het diner gaat het in 2 etappes met de dinghy terug naar de Hartbeat.
Zaterdag 12 april, St. Eustatius
Vandaag staat een wandeling naar de krater van de vulkaan op het programma. Met 4 kinderen een hele onderneming. Imme weet nog niet of hij wil wandelen of toch gedragen wil worden. Uiteindelijk wordt een constructie gevonden waarmee hij, tussen de rugzak en de rug van Jan in, de ideale positie heeft verworven. De vegetatie hier oogt minder tropisch dan op Saba maar het uitzicht op de kraterrand maakt de inspanningen weer goed. Elske, Barbera en Heleen maken de hike nog een stukje spectaculairder en klimmen omhoog naar het ‘Panorama point’. Met handen en voeten klauteren we omhoog. Elske wordt vol bewondering aangekeken door tegenliggers die toch vonden dat zij al een hele prestatie leverden… Op de weg terug schiet een slang vlak voor ons van het pad de bush in. Verder weinig dieren ontdekt. Als we beneden aankomen worden we onthaald door Jan die ons naar de hamburgers brengt. Goede timing want gelukkig heeft de rest die al 45 min. zit te wachten ook voor ons besteld en kunnen we ons direct op het voedsel storten. Terug bij de boot nemen we een verkoelende duik. ’s Avonds eten we aan boord.



Zondag 13 april, St. Eustatius à St. Kitts
De ‘swell’ maakt dat we allemaal verschrikkelijk hebben geslapen. Zo erg dat om 6.15u Jan het anker licht om te gaan. De hele boot lijkt uit zijn hum. Als klap op de vuurpijl gaat het ook nog regenen. Dat hebben we nog niet eerder, althans niet overdag en in deze mate, meegemaakt. Vliegende vissen scheren over het water naast de boot. Als we in de buurt van Basses-Terre komen, neemt Annemieke contact op met de haven. Er blijkt geen plek te zijn en de havenmeester kan weinig informatie geven over mogelijk nog vertrekkende schepen. Dan maar verder varen. Langs een gigantisch cruiseschip varen we naar een verlaten baai aan de zuidkant van St. Kitts, waar we voor anker gaan.

Maandag 14 april, St Kitts
Om 12.00 is de taxi besteld. Als bootvluchtelingen proppen we ons in de dinghy terwijl de chauffeur aan wal hevig staat te zwaaien. Nu we toch vervoer hebben, laten we ons meteen doorrijden naar Fort Brimstone. Een inmens door de Britten gebouwd fort. De kolonisatie is hier niet zonder bloedvergieten verlopen. De Carib-indianen zijn vrijwel volledig uitgeroeid op het eiland. Als we het fort bekeken hebben, rijden we terug naar Basse-Terre, de hoofdstad van het eiland, voor de boodschappen. Waar we een visafslag / vishal verwachten wacht ons een teleurstelling want niet veel meer dan een vrieskist met de keuze uit Mai Mai of Snapper. Met 2 ‘Snappers’ onder de arm keren we terug naar de boot. De hitte van de dag spoelen we van ons af met een duik in het water. ’s Avonds BBQ met, het moet gezegd, een overheerlijke vis!

Dinsdag 15 april, St. Kitts à Antigua
Vandaag is Robin jarig. 12 jaar! Echter, dit heugelijke feest besluiten we een dag uit te stellen en dus blijft het bij bescheiden felicitaties. Vandaag staan veel mijlen op het programma die een goed feestje in de weg staan. Ondanks de ongunstige tegenwind varen we toch rechtstreeks naar Antigua met behulp van de motor (en zien we af van de omweg via Montserrat dat er in de gidsen niet aantrekkelijk van af komt). ’s Middags gaan we voor anker in Jumby Bay voor Long Island.


Woensdag 16 april, Antigua
Vandaag, een dag verlaat, vieren we alsnog Robins verjaardag. De dag begint met het, getooid met verjaarsmuts, uitpakken van de cadeaus. Het klapstuk tussen alle pakjes is de kite die Jan en Annemieke ruim 2 weken tussen de oliepakken verstopt hebben weten te houden. Uiteraard is de kite ook een beetje een cadeau aan Jan zelf die de belofte doet Antigua niet te verlaten voor hij met kite, op het bord het water uit wordt getrokken. Vooralsnog steekt Robin hem de loef af. Na de verjaarstaart wordt het tijd voor een ‘watersportfeestje’. Alle attributen; bodyboards, surfplank, snorkelspullen én natuurlijk de kite worden met de dinghy verscheept naar het strand van Long Island. Gelukkig zijn alle stranden van Antigua openbaar en dus kunnen de eigenaren van dit privé eiland ons de toegang niet weigeren. Terwijl Robin en Jan de vlieger optuigen, schaaft Pieter met succes aan zijn surfkunsten en spotten Elske en Imme zeesterren. Wij gasten brengen vooral de dag door met smeren. Factor 50 tot we er (nog) wit(ter) van zien. De dag wordt onderbroken door een riante lunch in het restaurant van het resort. Voor deze ‘all inclusive’ maakt Jan een uitzondering… De kinderen maar ook Barbera… worden aangespoord vooral zoveel mogelijk toetjes te eten. Tegen vijven keren we terug naar de boot.





Donderdag 17 april, Antigua; Jumby Bay à English Harbour
Het anker wordt gelicht en er wordt koers gezet naar English Harbour. Toch zo’n 20 mijl en dus ca. 3 uur varen. Ondertussen hebben ook wij zeebenen gekregen en zelfs tegen de wind in overleven we nu zonder slabak… Letterlijk in het zicht van de haven wordt Jan afgeleid door de goudgele zeilen die in de verte opdoemen: J-boten! Jan gooit het roer om en zet de achtervolging in. Indrukwekkend om deze boten (136 foot) van zo dichtbij in actie te zien. Kennelijk het laatste trainingsrondje voordat morgen de Antigua Classics Yacht Regatta begint. Reden waarom we een paar dagen in Antigua zullen aanmeren. Mendy en ik schieten op instructie van Jan onze geheugenkaarten vol. Na dit toch wel spectaculaire uitstapje van ca. 45 minuten varen we English Harbour binnen. We lopen naar de nabij gelegen haven van Falmouth, langs het promo-dorp, en aanschouwen de prachtige classic schepen, de outfits van de verschillende crews en de bijbehorende "kaderatten" in actie. Mendy heeft haar zinnen gezet op een petje van de J’s…’s Avonds eten we bij ‘HQ’ (Head Quarters), een ‘oude bekende’ van Jan en Annemieke, die hier al eerder zijn geweest. Na het diner nog een laatste rondje gedaan in een verlaten kroegje.


Vrijdag 18 april, Antigua/English Harbour
De ochtend beginnen we met hardlopen. 2 duo’s vormen zich; Mendy en Annemieke, en Barbera en Heleen. Volgens Annemieke kunnen we hier vlak lopen … maar de eerste onontkoombare heuvel dient zich toch al snel aan. De ambitie om naar Shirleys Point te rennen is te hoog gegrepen. Halverwege keren we om. De hitte begint ons nu al, 8.30u, parten te spelen. Als 4 rode tomaten keren we terug in de haven. Jan, Sjors en de kinderen treffen we aan bij de Hothothotspot voor het ontbijt... Na het ontbijt maken we de wandeling naar Fort Berkeley vanwaar we de race kunnen volgen. De J-boten zijn nu ook voor ons makkelijk te herkennen. Close finish tussen de Ranger en de Velsheda, die na inachtneming van de handicaps door de Velsheda wordt gewonnen. Onderaan de heuvel nuttigen we bij een paarse strandtent de lunch. De klassieke schepen trekken aan ons voorbij richting haven. Als de lunch erop zit, gaan Jan, Sjors en de kinderen naar de boot terwijl Annemieke, Barbera, Mendy en Heleen zich over de boodschappen ontfermen, maar uiteraard niet na eerst een biertje in Falmouth Harbour… Barbera vindt de inspanningen van de dag schijnbaar nog niet genoeg en fietst nog 2 maal op en neer naar Falmouth voor vergeten camera en niet-geleverde pasta. Terug bij de boot werpt Mendy een hengeltje uit. Aanmerende dinghys en een onwillige dobber doen haar met lege handen terugkeren naar de boot. Maaltijd zonder vis.

Zaterdag 19 april
Na het ontbijt hebben Jan en Annemieke een afspraak met een Amerikaans stel dat mogelijk na de reis op de boot gaat passen. Sjors houdt de kinderen bezig en Barbera, Mendy en Heleen gaan weer naar Fort Berkeley om vandaag de start te aanschouwen. In 4 klassen gaan de schepen van start. Spannend om te zien hoe de schepen zich letterlijk in bochten wringen om niet te vroeg over de startlijn te varen. We kijken de boten een kwartiertje na en dalen dan weer via Falmouth naar de boot. Lunch staat gepland bij ‘Catherine’ aan de overkant van de haven. Met dinghy, gevuld met strandspullen gaan we naar het restaurant. Mendy blijft achter met maagklachten. Direct aan het water zien we de boten na de race onze haven binnenvaren. Als de Magnum fles Rose helemaal leeg is… is het tijd voor het strand. Op het strand stuitten we op enkele leden van het Velsheda team….Hollanders. Waar kom je ze niet tegen!? Na kort babbeltje komt Elske ons halen. ‘We zouden toch gaan kneeboarden?’ Elske doet voor hoe het moet. Het lijkt allemaal zo simpel. Druk gebarend, Annemieke weet jij wat ze bedoelt? schuift ze vanuit het water op het board, gaat op haar kniëen zitten en zwaait. Ok, nu ik. Dat valt vies tegen. Na ca. 5 pogingen lukt het me om 5 seconden op het board’ te zitten. Annemieke besluit dat de boot te zwaar belast is en om gewicht te lozen wordt ik teruggebracht naar het strand. Daar zien we Pieter en Robin met onze Hollanders in een klein motorbootje zitten: "we gaan speedten" is de reactie. Elske en ik stappen over, dit willen wij ook wel eens meemaken! Voor we er in een rotvaart vandoor gaan worden we uitgenodigd voor een BBQ op de boot. Niet zomaar een boot maar op de Bystander van de Velsheda. Een aanbod dat Annemieke uiteraard niet aan zich voorbij laat gaan. Als Barbera een geslaagde poging tot ‘kneeboarden’ heeft volbracht keren we terug naar de boot. Inmiddels tegen zessen en dus wordt het langzaam tijd ons klaar te maken voor de BBQ; casual Hawaïen…
Op de boot worden we hartelijk ontvangen. Gelukkig geen stampvol dek maar een aangename drukte. De kinderen krijgen de speelzaal gewezen en vermaken zich met playstation 3 en ander speelgoed. Robin gaat op zoek naar de machinekamer. Wij zien al snel de bekenden van het strand. Eigenaar Roland, Hans en Andries. Voor ons leken een kijkje in de wereld van het zeilen en van de klassieke jachten. Team New Zeeland (America’s Cup) en Gerard Dijkstra zijn ook van de partij. De BBQ is overheerlijk en het gezelschap vermakelijk, maar met het oog op ons naderende vertrek (5.15u worden we opgehaald door de taxi) gaan we keurig tegen elven terug naar de Hartbeat, ons eigen superjacht! Een geslaagde bonte avond. De kinderen hebben zich vermaakt, Mendy heeft haar felbegeerde petje en Jan mag als klap op de vuurpijl morgen meeracen op de Velsheda!

He he de update II

Na een paar maanden radiostilte dan nu he he de update II.
Nadat Anke en Poop in Guadeloupe van boord gingen kwamen mijn ouders op zaterdag 8 maart in Antigua aan boord. Heerlijk voor ons en en met name voor de kinderen om een stukje dierbaar thuis dichtbij te hebben. Elske viel in de prijzen omdat ze op haar verjaardag opa en oma, Boaz en familie, Marije en Michiel van de Pegasus en de bemanning van de Regina op haar feestje kon uitnodigen. De programmawensen van Elske waren duidelijk, 's morgens koffie met taart en cadeautjes, hierna schat zoeken op het strand en als avondmaal, pasta met roze vis, witte saus en broccoli. Het was een dag met een gouden randje en ondanks kapotte oven wist ik een enigzins verbrande maar wel lekkere taart bovendeks te krijgen.









Na een heerlijke twee weken gaan mijn ouders weer naar Nederland en nemen Pieter zoals afgesproken met zich mee. Pieter begon last van heimwee te krijgen en daarnaast was hij onzeker over zijn school resultaten. Het idee dat hij zou blijven zitten kon ik maar moeilijk uit zijn hoofd praten. Toen we de kinderen twee jaar geleden van onze plannen vertelden hebben we ze beloofd dat als ze onzeker over iets waren of zich ergens zorgen over zouden maken we dan naar en oplossing zouden zoeken. Deze belofte lossen we nu in door Pieter naar huis te laten gaan. Dit was best moeilijk. Stel dat hij het in Nederland leuker zou vinden dan aan boord. Houden van is ook los kunnen laten maar dit is de praktijk niet altijd even makkelijk.
Gelukkig bleken al deze zorgen ongegrond. Pieter heeft een wereldtijd in Nederland met Paas sixes, tennis tournooi en vele logeerpartijen met Stijn maar is ook heel blij om na twee en een halve week weer aan boord te komen. Als ik de grote KLM boeing met Pieter aan boord op Princess Juliana airport van St. Maarten zie landen krijg ik een brok in mijn keel; ons kuiken is terug.
Ook zijn school resultaten waren prima dus ook dat is een zorg die van het lijstje geschrapt kan worden.
Ondertussen hebben wij onszelf op twee weken vakantie getrakteerd. We liggen bijna een week voor anker op Green Island waar Jan en Robin zich bekwamen in het kite surfen. Lang niet zo eenvoudig als het eruitziet. Na drie dagen les lukt het Robin om zich door de kite op het board door het water te laten trekken. Jan moet nog even verder oefenen.







We ontmoeten twee Amerikaanse families die samen op een enorm motorjacht rondvaren. Zij doen dit m.b.v. vijf bemanningsleden. We krijgen een uitnodiging om 's avonds een borrel aan boord te komen drinken. We kijken onze ogen uit. Bij het dinghy platform is een soort garage waar alle duikapperatuur keurig en overzichtelijk is opgeborgen, alle duikbrillen hangen aan speciale haakjes, duikpakken hangen op hangertjes aan een rek en alle kinderspeeltjes zijn gecategoriseerd opgeborgen in grote dozen. In de salon waan je je in een enorm luxe appartement; hoog polig tapijt, grote plofbanken en kunst aan de muur. Op het tweede dek zijn de jet ski's en surf boards opgeborgen en op het bovenste dek is een grote chill ruimte met grote kussens en zitzakken. Jammer dat Pieter er niet bij is want hij had dit alles wel zeer kunnen waarderen.
Na green Island gaan we naar Barbuda. Een heerlijke zeiltocht van 30 mijl, de wind is drie kwart achter en we zeilen er in minder dan drie uur heen. Barbuda is prachtig. Ten eerste zijn we bijna de enige in de baai en er zijn oneindig lange zandstranden. Het zand lijkt op champagne kleurig poedersuiker en is bezaaid met schelpen. De totale afwezigheid van touristische ontwikkeling is opvallend.



Het volgende eiland wat we bezoeken is St. Barts, een groter contrast met Barbuda is niet mogelijk. We vallen midden in de Bucket zeilrace en alle schepen die groot duur en mooi zijn , zijn hier aanwezig. Gustavia, de hoofdstad van St. Barts, is een winkel paradijs met Hermes Cartier en Dior langs de kade en er is niets wat hier niet te koop is. St. Barts is een Franse overzeese kolonie wat betekent dat ze naast lekker brood ook een breed wijnassortiment in de supermarkt hebben. Jan ziet zijn kans schoon, koopt eerst een paar flesjes om te proeven om vervolgens het schip af te toppen.



Onze volgende stop wordt St. Maarten, hier komen Pieter en Sjors aan boord maar ook Mendy, Heleen en Barbera; het wordt dus een volle bak. Het waait inmiddels nog harder dan normaal en we begrijpen van de Roxanne dat vanwege de harde wind de brug naar de lagune niet draait. We besluiten naar de noordkant van St. Maarten te varen omdat je daar ook jachthavens hebt. Met windkracht acht van opzij spuiten we naar St. Maarten, Hartbeat gedraagt zich uitstekend. We zijn dan ook zeer conservatief getuigd met drie riffen in het grootzeil en de high aspect.

Als we bij anse Marcel aankomen blijkt dat we door de hoge golven te diep steken om de haven in te lopen. Ankeren in de baai is onmogelijk omdat er een fikse branding staat. De havenmeester raadt ons aan het een baai verderop te proberen. Ook hier lig je niet bepaald rustig maar morgen zien we wel weer verder. Na een doorwaakte nacht lichten we bij het krieken van de dag het anker en gaan als Joseph en Maria op zoek naar een geschikte plaats voor de nacht. In de baai van Marigot is de golfslag is veel minder maar het waait nog wel verschrikkelijk. Het loeien van de wind door de stagen en tegen de biminitop klinkt unheimisch, het lijkt wel of we opstijgen. Als we met de dinghy naar de kant willen komen we doorweekt aan. Na wat kletsen van Jan blijkt er gelukkig plaats in de herberg te zijn en na een uur liggen we heerlijk, rustig afgemeerd aan een solide steiger in Fort Louis marina.

Pieter, Sjors, Mendy Heleen en Barbera komen aan boord en Heleen schrijft een verslag.

Meer foto's zijn te zien als je op een van de foto's klikt!!

Te gast op de Hartbeat!

Een bijdrage van Anke, de zus van Annemieke, en met Paul-Joop van 24 februari tot en met 1 maart gast op de Hartbeat.

Miek had een goed idee: de volgende entry op het weblog is voor jou. Nou, hierbij dan.

Na een lange vlucht, met veel overstappen, arriveren we op zondagmiddag in wonderschoon Dominica. Het enige eiland dat Columbus nog zou herkennen, naar men zegt. Wat ze hiermee bedoelen is dat er eigenlijk nooit veel bijzonders is gebeurd op Dominica, en dat het dus prettig onontwikkeld en onbedorven is. Er is nauwelijks criminaliteit en zelfs nauwelijks wetgeving.

We ondergaan een wat surrealistische ervaring als de taxi ons afzet voor een krottig hutje, wij vervolgens onze tassen-op-wieltjes door het zand richting zee trekken, en op de steiger van "Big Papa's restaurant" per mobiel de Hartbeat aanroepen. Joehoe, we zijn er.

Het weerzien met Miek is emotioneel; geheel volgens verwachting, constateert Robin tevreden.

De Hartbeat ligt in een prachtige baai. Een bizarre mix van nauurschoon, rustieke strandtentjes en oude scheepswrakken.

Op maandag varen we een riviertje op. 1 van de 365 rivieren die Dominica claimt te bezitten. Onze gids is Albert. Hij is bijzonder trots op zijn land, en zit goed in de cijfers. Hij weet zelfs hoeveel boomsoorten er zijn op het eiland, en welke soort waar voor geschikt is.

Albert roeit ons met zichtbaar genoegen door een prachtig regenwoud. Het beloofde lunchhutje -welk bestaan wij op voorhand behoorlijk in twijfel trokken - serveert een heerlijke vis-curry en maakt de trip helemaal af.

Dinsdag is het mijn verjaardag! Deze dag staat een tour over het eiland op het programma, maar eerst moet de kreeftenkooi van Jan in positie worden gebracht. Dit stukje huisnijverheid heeft tot Jan zijn grote verdriet tot dusver nog geen kreeft weten te verleiden. Maar wellicht dat Albert daar verandering in kan brengen. Albert is De Albert van "Albert Shore Service". Een fanatiek ondernemer die de Hartbeat al voor ze de hoek van de baai om waren kwam begroeten met zijn kaartje. "If you want anything in Dominica, call Albert". Dus vaart Albert ons voor elk wissewasje op en neer en rekent hij daar flink voor. Geef Albert eens ongelijk.

Via het netwerk van Albert hebben wij Amon - een rustig rijdende gids - gevonden, die ons meeneemt langs de highlights van de noordelijke helft van het eiland. Waaronder een flink aantal sites van de "Pirates of the Carribean". Amon heeft geassisteerd bij de opnames en weet desgevraagd te melden dat Johnny Depp inderdaad erg cool is.

Na een fantasieloze lunch in een Canadese snackbar (hoe verzin je het!) zet Amon koers naar het midden van het eiland voor een wandeling naar, en een duik in de Emerald Pool. Die helaas wat minder Emerald is dan op de ansichtkaarten, aangezien het inmiddels giet van de regen. Dat mag de pret niet drukken en in zwemkledij wandelen wij naar de waterval. Voordeel van het weer is dat de rest van de toeristen afhaakt en wij de pool voor onszelf hebben.

Wij houden namelijk eigenlijk niet van toeristen, leggen we terug in de warme auto uit aan Amon. Amon vindt het maar een vreemd verhaal. Maar jullie zijn toch zelf toeristen? Nou... nee, nou ja, ander soort toeristen... laat ook eigenlijk maar.

Prachtig dampend Dominica. Nog nooit zo'n vruchtbaar land gezien. Zelfs op de roestende schepen in de baai groeien struiken.

's Avonds vieren we mijn verjaardag in Big Papa's restaurant. Een bamboe strandtentje met heerlijk eten. Wegens de drukte staat ons tafeltje op het zand. Helemaal goed. Zand tussen je tenen en champagne op tafel.

De volgende dag gaan we snorkelen, onder leiding van Albert. Hij brengt ons naar een prachtige plek, die zowel geschikt is voor Miek, Robin en Pieter om te duiken, als voor Paul-Joop, Elske en ondergetekende om te snorkelen. Jan blijft op de boot om Imme een dutje te kunnen laten doen.

Het snorkelen is prachtig. Het was voor ons de eerste keer en smaakt naar meer.

's Middags zetten we koers naar Iles de Saints. We werpen een laatste blik op Dominica en maken ons op voor een tochtje van een paar uur. Het waait lekker en we zijn onder de indruk van het gemak waarmee de Hartbeat door de golven gaat. Voor Paul-Joop is dit zijn eerste zeezeiltocht, en hij ondergaat zijn maiden-trip uitstekend. Ik constateer tevreden dat mijn soms-tot-vervelens-toe aangehaalde aanleg voor zeeziekte, ergens in de afgelopen 20 jaar is verdwenen. We gaan behoorlijk op en neer, maar ik heb echt nergens last van.

Iles de Saints is enig. Heel anders dan Dominica. Frans om te beginnen, dus we betalen weer gewoon met onze euro's. Verder is het behoorlijk ontwikkeld maar wel op een gezellig rommelige manier. Minder prachtig, maar precies goed voor een vrolijk middagje shoppen voorafgegaan door een lekkere lunch op het strand.

Paul-Joop en ik doen ook nog een beetje wat we normaal altijd doen op vakantie: een berg op- en aflopen. Het mag geen naam hebben, maar is wel leuk. We klimmen naar het Napeolonitische fort, en vanwege de brandende tropenzon, is dat nog best een stoere onderneming. Wij zijn dan ook de enige toeri's die dit doen: de rest laat zich met de taxi naar bovenbrengen of tuft omhoog met een scooter.

Het fort is leuk om te bezoeken, en de weg er naar toe beloont ons met prachtige uitzichten over de baai.

's Middags lopen we met de familie langs een braakliggend landje en spotten we een hele troep leguanen! In eerste instantie trek ik bliksemsnel mijn camera om van grote afstand een foto te maken, maar de beesten zijn zo mak als wat en laten zich gehoorzaam van alle kanten fotograferen...

Aan het eind van de middag varen we naar Guadeloupe. Een nog iets ruigere tocht met een behoorlijke zeegang. Maar, ook nu geen problemen voor de opstappers. We zijn dankzij de 9 knopen die de Hartbeat kan lopen met dit weer, net voor pikkedonker in de haven.

Guadeloupe is misschien heel mooi, maar de haven is dat niet. Containerkranen en gebouwen die te treurig zijn om te beschrijven. Snel vergeten maar!

De volgende dag vertrekken we met gemengde gevoelens weer richting Nederland. We kijken enorm uit naar de hereniging met onze kids, maar kunnen ons nog even helemaal niets voorstellen bij maart-in-Holland. Maar ook dat is inmiddels weer gewoon, en wat rest is de herinnering aan een heerlijke week bij Miek en Jan en hun fantastische 4-tal.

Kerst in februari...

Toen we na onze oversteek in St. Lucia aankwamen dacht ik dat iedereen ons vergeten was. Niemand had ons post gestuurd. Tot op de dag van ons vertrek was er niets bezorgd. Nu twee maanden later werd er ineens een stapel brieven en kaarten bij ons schip gebracht. De post had er gewoon "iets" langer over gedaan. "No worrie man…"

Dankzij een paar vette regenbuien met een behoorlijke hoeveelheid wind werd het toch ineens kerst op de Hartbeat, maar dan in februari. Hartelijk dank lieve allemaal.

PS Heb wat extra foto's toegevoegd, dus kijk ook even bij de 'oude' berichten...

Hieperdepiep V voor Miek

Op mijn verjaardag 18 februari word ik verwend met veel lokale cadeau’s en de traditionele tekeningen regen van de kinderen. We ontbijten in Basils bar en huren een mule om het eiland te verkennen. Een mule is een extended version van een golf car, deze versieren we met vlaggetjes en klaar is mijn verjaardag vervoermiddel. Op Macaroni beach zwemmen we in de meest woeste golven waar ik ooit in gezwommen heb. Het ligt aan de oostkant van het eiland en de golven van de Atlantische oceaan beuken hier tegen de kust. Een heerlijke maaltijd in "the Cotton House" maakt deze dag een met een gouden randje.

19 feb. Vertrekken Henny en Mirjam met een mini vliegtuigje naar Barbados om vervolgens weer naar Nederland te vliegen. Het vliegveld is niets meer dan 1 landingsbaan en een "terminal" opgetrokken uit bamboe met een plaggen dak. Weer eens wat anders dan Schiphol.
‘s Middags vertrekken we met als bestemming St.Lucia.

In het Bequia Channel staan huizenhoge golven en deze maken een snelheid boven de 7 knopen. Onmogelijk. De kinderen worden zeeziek en als blijkt dat de voorluiken niet goed sluiten is voor mij de lol er af. Dit heeft niets meer met zeilen te maken maar puur met zoveel mogelijk schadevrij verplaatsen van A naar B. We besluiten af te vallen en een tussenstop te maken op St. Vincent in Wallilabou bay. De volgende dag is de tocht naar St. Lucia een makkie.