Daar is ie dan; Dééé oversteek

Na een zeer drukke twee weken van voorbereiding zijn we er helemaal klaar voor. Morgen, 25 november om 1300 uur is de start van de rally. De verwachting is dat we er ongeveer 18 dagen over zullen doen. Wees niet bang, jullie kunnen ons nog steeds volgen. Zelfs op verschillende manieren. Dankzij Sjors zijn onvermoeibare inzet en vasthoudendheid is het toch gelukt de
fleet 55 aan de praat te krijgen en kunnen we, als God het wil, gewoon blijven mailen en bloggen. Verder kan je onze koers volgen via de website van de ARC www.worldcruising.com/arc. En last but not least Oscar en Petra hebben ook een blogspot en ook via hun site kan je onze avonturen volgen http://helemaalweg.blogspot.com.
Als je een kerstkaart wil sturen kan dit naar:
Rodney Bay Marina Limited
P.O. Box 1538, Castries,
St. Lucia, West Indies
en in geval van hoge nood hebben we ook nog een sateliettelefoon, het nummer daarvan is:
00870761144645
Kortom we waren nog nooit zo goed bereikbaar.

Einde deel I

We hebben het gehaald. De eerste etappe van onze reis hebben we gezond en met heel veel plezier afgerond. We liggen nu in Las Palmas, Gran Canaria waar we ons voor gaan bereiden op de “oversteek”. Voorlopig is dat vooral Marokkaanse viezigheid van dek mast stagen en giek schrobben en de motor een grote beurt geven. We zijn ook spread sheets aan het maken voor de te nuttigen maaltijden en de bij behorende boodschappen. Ik denk dat we het enige schip zijn die verse moussaka, rendang en kalbs geschnetzeltes Zuriger art op het menu heeft staan.
12 november komen opa en oma langs en Elske telt de dagen tot het zo ver is. 17 november is onze bemanning compleet want dan komen Oskar en Petra aan boord.

Lanzarote

Na een onwaarschijnlijk mooie zeiltocht die twee dagen en een nacht duurt komen we net voor het donker aan in Lanzarote. De Roxanne en veel andere ARC deelnemers liggen hier al en het is een gezellige boel in de haven. Een enorm verschil met Marokko. Ruim opgezette haven zeer schoon en alle faciliteiten ( tennisbaan, zwembad supermarkt) zijn aanwezig. Het is fijn Bastiaan als “verse vis “ aan boord te hebben. Hij speelt met onuitputtelijke energie mens erger je niet met Elske en blaast, helaas zonder al te veel resultaat, onze vis activiteiten nieuw leven in. Soms moet je accepteren dat je iets niet kan. Voor mij is dat ICT, de computer met alles wat er bij hoort drijft mij vaak tot waanzin. Achter deze zonnig geschreven stukjes schuilen vaak heel veel bloed zweet en tranen.

Een zachte landing

De aankomst in Essaouira is spannend. Het is donker en de situatie is onoverzichtelijk, afgemeerde vissersschepen bakboord, reddingsboot stuurboord en vlak voor ons een werf met een boothelling. Om ons heen varen vissersboten die ook af willen meren en degene die al afgemeerd zijn laten hun motoren vol aan staan. Dit zorgt voor sterke stromingen. We worden hier door gegrepen en ik heb een déjà vu; gierende motor, en een schip dat onbestuurbaar lijkt. Gelukkig hadden we aan alle kanten stootwillen gehangen en landen we zonder schade tegen een visserschip. Als het iets rustiger is maken we los en meren we af naast de reddingsboot. Dat mag hier zolang je maar aan boord bent. Ik vind het inmiddels allemaal best.
De kapitein van een rondvaart boot vindt dat hij onmisbare hulp heeft geleverd en wil heel graag een geschenk. Jan zit bij de douane en Sjors en ik proberen hem sigaretten te geven. Dit is niet de bedoeling, hij vraagt of we sterke drank bij ons hebben. Hij gelooft niet dat dit niet het geval is en uiteindelijk maken we hem blij met de kook whisky. Zijn buren worden hier minder blij van want in opperste dronkenschap heeft hij diezelfde nacht nog zijn schip geprobeerd blauw te verven en daarbij ook de steiger en loopplank meegenomen.
Wij worden om 5.30 uur gewekt omdat de reddingsboot weg moet. Niet om mensen te redden maar om mee te doen aan een film. Wij hebben het inmiddels zo gehad dat we besluiten om voor anker te gaan.



Pieter heeft met sponsering van Jan (oh wat heeft hij hier spijt van) een Djembe gekocht. Met veel enthousiasme maar weinig kennis trommelt Piet de hele dag.



Als Jan met Imme op een van zijn wandelingen in Essaouira is vraagt hij aan een stel muzikanten om op de boot les te komen geven. Later blijkt dat het niet zomaar straat muzikanten zijn maar dat ze regelmatig in Paradiso optreden. Groot is onze verassing als Jan met Imme, drie trommels twee mannen en een jongen, met de dinghy bij de boot komt. Het wordt een geweldige middag en alles staat op video dus Pieter heeft voorlopig oefenmateriaal genoeg.





We hebben een heel mooie tijd in Marokko gehad. Ik vond het heel bijzonder zo door een land en haar inwoners verrast te kunnen worden. Het zou heel leerzaam zijn voor een aantal mensen om eens in dit land een kijkje te gaan nemen.
Door een harde Noorden wind wordt het ankeren steeds oncomfortabeler en we zijn dan ook blij als Bastiaan aan boord komt en we de baai op 31 oktober kunnen verlaten.

Op het droge

El Jadida is een schilderachtig vissersplaatsje helaas wat ondiep…


Robin en Sjors geven de locale vissers een sleepje.

Als je ’s nachts naar de vissers boten kijkt die aankomen is het net of je naar een musicalvoorstelling die speelt in de dertiger jaren aan het kijken bent. Als verlichting hangen er olie lampen aan dek en de mannen hebben ouderwetse kleding aan. Het lijkt een goed geregisseerd stuk, iedereen weet wat hij moet doen en je hebt het gevoel alsof ze elk moment in gezang kunnen uitbarsten. Een prachtig gezicht!

Hiep hiep hoera II

Voor het eerst zeilen de Roxanne en de Hartbeat samen naar een volgende haven. De bestemming is Mohammedia en de te zeilen afstand is 150 mijl. We vertrekken om 12 uur ’s middags en tot middernacht blijven de twee schepen dicht bij elkaar. Dat is best bijzonder, zeker als je weet dat beide totaal verschillend zijn. Wij zijn een stuk langer maar ook veel zwaarder. Als de wind aantrekt zijn wij in het voordeel en zodra de wind onder de 20 knopen zakt lopen zij weer in. Het is een van de mooiste zeildagen tot nu toe. Met een melkmeisje (fok uitgeboomd aan de andere kant van het grootzeil) spuiten we dik 10 knoop over het water. ’s Nachts valt de wind weg en zetten we de motor aan. We motoren helaas tot we in Mohammedia liggen.







Hier vieren we Sjors zijn verjaardag. Veel liedjes, tekeningen, slingers en een schmink feestje. Ook de kinderen van de Roxanne en de Fuerte komen. De bemanning van de Fuerte is engels en heeft drie kinderen in de leeftijd 8, 12 en 14jaar. Robin kan nu mooi zijn engels in praktijk brengen. Het gaat hem verassend goed af en is totaal niet verlegen.

Huisdier

Het leuke van reizen is dat je allerlei bijzondere mensen ontmoet. Iedereen is onderweg met een eigen reden, doel en verhaal. Typerend voor de ontmoetingen die je hebt als je op reis bent is dat je een aantal stappen overslaat bij de kennismaking. Je begint al snel een gesprek wat echt ergens over gaat. Misschien is dit omdat je weet dat je weer verder gaat en dus geen tijd hebt voor allerlei aftastende bewegingen.
In Ceuta ontmoetten wij Belgische collega reizigers, Roeland en Ann. Zij reizen samen met hun hond Chivas en sinds Ceuta ook met hun twee vogels Suske en Wiske. Ik was op slag verliefd en vanaf dat moment bezig met het voorkoken bij Jan dat er bij ons ook wel eens twee vogels zouden kunnen komen aanvliegen. In Tanger is het zo ver. In de medina verkopen ze dieren en ook veel vogels. Barbara, de kinderen en ik gaan op zoek naar een geschikt huis voor de dieren. We vinden een vogelkooi uit een sprookje van duizend en een nacht en na stevige onderhandelingen worden wij de trotse eigenaar van de kooi. Minder goed gaat het in de dierenwinkel. Ze zagen al snel dat wij een vogelkooi bij ons hadden en de smekende blikken van de kinderen hielpen ook niet echt bij de onderhandelingen. We betalen een bedrag waar een Marokkaanse familie en week van kan leven en stappen dolgelukkig de winkel uit. Nu moeten we het nog aan Kapitein 1 vertellen….

De zwemmers van Tanger

Als we op 14 oktober na een korte zeiltocht Tanger binnen varen zwemmen er jongens in het water. Niet ter verkoeling, omdat ze het warm hebben, maar om de overkant van de haven te bereiken. Ze hopen na de douane op de kade te kunnen klimmen om zo als verstekeling aan boord van een ferry de Spaanse kust te kunnen bereiken. De kans dat dit lukt is alleen zo goed als nul omdat de controle zeer scherp is. Als we eenmaal afgemeerd zijn zien we goed hoe het werkt; de zwemmers kleden zich uit aan de ene kant van de haven, stoppen alles wat ze bezitten in een plastic zak, worden uitgezwaaid en aangemoedigd door hun vrienden en gaan het water in. Het is onvoorstelbaar dat, met je hele hebben en houwen het water in springen, de beste optie is die je in het leven hebt. Het maakt diepe indruk op de kinderen maar ook op ons.





Tanger is betoverend, het is een mengelmoes van een typisch Marokkaanse stad met een kleine medina, statige wijken met koloniale huizen en een heel modern deel. De verschillen in welvaart zijn ook groot. Veel bedelaars op straat maar ook grote dure auto’s, chique restaurants, tearooms en superluxe ijssalons. Het is duidelijk te zien dat er hard gewerkt wordt de stad veiliger en schoner te krijgen. In de haven zijn twee mannen in een bootje constant bezig het afval uit het water te vissen en ook in de stad zie je veel schoonmakers. Het is alleen dweilen met de kraan open want de mentaliteit van de mensen is nog niet veranderd. De kreet “een beter milieu begint bij je zelf” is hier nog niet doorgedrongen. Afvalbakken bestaan hier niet en na het sluiten van de markt blijft er een grote afvalberg over. Maar het ergste is de lucht verontreiniging, het gros van de auto’s stamt uit de zeventiger jaren en de meeste zijn diesels en uiteraard zonder roetfilter. De ferryboten laten de hele dag hun motoren aanstaan en er komen dikke roetwolken uit de schoorstenen. Als je je neus snuit komt er zwart snot uit je neus. Dat wordt weer poetsen als we in schoner oorden zijn.



Twee mannen maken de haven van Tanger schoon.








De bureaucratische molens malen traag in Marokko maar lopen een stuk sneller door “geschenken”. Het maakt niet uit wat. Speelgoed, rookwaar of lekkernijen. Jan verstaat de kunst van het smeren als geen ander en heeft er zelfs lol in. Vooral omdat het zo overduidelijk gebeurt. Omdat bijna iedereen hier rookt blijken sigaretten heel goed te werken voor dit doel. Niemand heeft bij ons ooit gerookt maar sinds we in Marokko zijn ligt er een slof Marlboro naast de trap.

Inbraak uit Holland (door de zus van Annemieke)

We gaan even terug in de tijd: 6 juli 2007, het uitwuiffuifje in Rotterdam! Hierbij de foto's (klik op een foto voor de vergroting).

PS Miek laat weten dat ze heel erg haar best doet om haar Blog bij te houden, maar dat de computer lang niet altijd meewerkt. Ze zitten nu op de Canarische Eilanden en het gaat ze uitstekend!

Afrika

Bij binnenkomst in Ceuta klinkt de karakterestieke toeter van de Roxanne. De kinderen veren enthousiast op. Vrienden in de haven! Zij blijken hier al een kleine week te liggen en kunnen ons alle do's en don'ts bij de marokkaanse douane vertellen. Ceuta is nog geen Marokko maar een spaanse enclave. Met inklaren hebben we nu dus nog niets te maken. Wel als we met een auto de grens over willen. En dat willen we. Tetouan en Chefcouan schijnen zeer de moeite waard te zijn. Sjors was hier al eerder geweest en hij was zo lief en verstandig ons voor te stellen Imme met hem thuis te laten omdat je weinig begint met een tweejarige peuter en buggy in een medina of soek (markt).
De enige auto die te huur was was een grote witte bestelbus met in koeie letters rent a car erop geschreven. Er had net zo goed rijk en onnozel op kunnen staan. Met open ogen trapten we in alle valkuilen die de "regelaars"bij de douane voor ons hadden gezet. Mensen bieden zich aan om een douane briefje voor je te halen, dit moet vervolgens, uiteraard met zijn hulp, ingevuld worden en hier vraagt hij natuurlijk een vorstelijke vergoeding voor. Verder en heeft hij ook "good money"voor de captain nodig. Wie dit ook moge zijn. Bij de administratiepost waar de stempels voor in de paspoorten gehaald moesten worden bleken alle briefjes nep en konden we van voren af aan beginnen. Dertig euro armer en een stuk wijzer rijden we een uur later Marokko in.
In de medina van Tetouan waan je je eeuwen terug in de tijd. Je verdwaalt in een wir war van hele smalle straatjes met honderden hele kleine winkeltjes, kappers en ambachts ateliers. Allerlei geuren dringen zich aan je op. Van versgebakken koekjes tot gemalen kruiden tot de vaak wel zeer overheersende lijflucht van sommige mensen. Maar dat is nog niks vergeleken bij de soek. Dit is de markt en hier verkopen ze allerlei etenswaren. Fruit, groente kruiden en brood maar ook verse? vis, vlees en levende kippen. Al het lekvocht van het vlees en de vis verzamelt zich een goot die in het midden van de straatjes loopt. Schapenvlees en koppen, koeienpensen en halve tonijnen liggen de hele dag ongekoeld in de zon. Je kan je waarschijnlijk wel een voorstelling maken van de allesoverheersende lucht die op deze markt hangt.
Onze kinderen en ook Boaz die we hadden meegenomen, zijn de attractie van de markt. Er komen hier weinig touristen en iedereen wil de kinderen even bekijken en aanraken. Het is nooit vervelend en de mensen zijn bijzonder aardig.

Afrika

Bij binnenkomst in Ceuta klinkt de karakterestieke toeter van de Roxanne. De kinderen veren enthousiast op. Vrienden in de haven! Zij blijken hier al een kleine week te liggen en kunnen ons alle do's en don'ts bij de marokkaanse douane vertellen. Ceuta is nog geen Marokko maar een spaanse enclave. Met inklaren hebben we nu dus nog niets te maken. Wel als we met een auto de grens over willen. En dat willen we. Tetouan en Chefcouan schijnen zeer de moeite waard te zijn. Sjors was hier al eerder geweest en hij was zo lief en verstandig ons voor te stellen Imme met hem thuis te laten omdat je weinig begint met een tweejarige peuter en buggy in een medina of soek (markt).
De enige auto die te huur was was een grote witte bestelbus met in koeie letters rent a car erop geschreven. Er had net zo goed rijk en onnozel op kunnen staan. Met open ogen trapten we in alle valkuilen die de "regelaars"bij de douane voor ons hadden gezet. Mensen bieden zich aan om een douane briefje voor je te halen, dit moet vervolgens, uiteraard met zijn hulp, ingevuld worden en hier vraagt hij natuurlijk een vorstelijke vergoeding voor. Verder en heeft hij ook "good money"voor de captain nodig. Wie dit ook moge zijn. Bij de administratiepost waar de stempels voor in de paspoorten gehaald moesten worden bleken alle briefjes nep en konden we van voren af aan beginnen. Dertig euro armer en een stuk wijzer rijden we een uur later Marokko in.
In de medina van Tetouan waan je je eeuwen terug in de tijd. Je verdwaalt in een wir war van hele smalle straatjes met honderden hele kleine winkeltjes, kappers en ambachts ateliers. Allerlei geuren dringen zich aan je op. Van versgebakken koekjes tot gemalen kruiden tot de vaak wel zeer overheersende lijflucht van sommige mensen. Maar dat is nog niks vergeleken bij de soek. Dit is de markt en hier verkopen ze allerlei etenswaren. Fruit, groente kruiden en brood maar ook verse? vis, vlees en levende kippen. Al het lekvocht van het vlees en de vis verzamelt zich een goot die in het midden van de straatjes loopt. Schapenvlees en koppen, koeienpensen en halve tonijnen liggen de hele dag ongekoeld in de zon. Je kan je waarschijnlijk wel een voorstelling maken van de allesoverheersende lucht die op deze markt hangt.
Onze kinderen en ook Boaz die we hadden meegenomen, zijn de attractie van de markt. Er komen hier weinig touristen en iedereen wil de kinderen even bekijken en aanraken. Het is nooit vervelend en de mensen zijn bijzonder aardig.

Wegpiraat

Het wordt er niet veiliger op op straat. Maakte Imme eerst met zijn buggy de omgeving onveilig nu heeft hij een nieuw speeltje waardoor geen kuit veilig is. Een step. Niet een gewone huis tuin en keuken step maar de baby uitvoering van die van de jongens. Dat hij op die van zijn grote broers lijkt maakt de step voor Imme extra aantrekkelijk. Het was een verjaardagscadeau van opa en oma en na veel oefenen heeft Imme geleerd er oerend hard op te rijden. De stuur vaardigeden blijven echter wat achter en dat gecombineerd met een bloedstollende snelheid vormt nu juist het probleem. Gelukkig maakt Imme zijn komst luid kenbaar door eerst hard OLA te roepen, dit geeft mensen de kans op tijd weg te springen. Als een botsing toch onvermijdelijk blijkt lost Imme het zelf op door heel charmant te kijken en dan soiii te zeggen (dit betekent sorry). Hij is waarschijnlijk de enige die het voor elkaar krijgt om eerst iemand omver te rijden en dan toch nog een vertederde blik op te wekken.

vis met hazenlip

Vissen heeft Robin zijn interesse gewekt. Hij houdt niet echt van vissen maar meer van het gepruts eromheen. Loodje aan de draad, haakje erbij, dobber wisselen enzovoort. Het molentje aan de hengel is helemaal fijn. Zeker als het stuk gaat want dan kan hij de molen repareren en eigenlijk is dat veel leuker dan vissen. Het wachten tot ze bijten vindt hij maar saai. Maar dat toch liever dan echt beet hebben. Er zwemt hier in elke haven veel vis dus is er een gerede kans op vangst. Groot was de schrik dus ook toen Robin een harder van 50 cm aan de haak had. Voor een overvolle kade hield Robin met ontzet gezicht de hengel met daaraan bungelend zijn slachtoffer omhoog. Iedereen bedankte voor de eer om het dier uit zijn lijden te verlossen dus stapte ik naar voren. Toen ik het slijmerige beest vastpakte floepte hij weg waardoor de haak uit zijn lip schoot. Ik ben bang dat er nu een harder met een hazenlip rondzwemt.

Gibraltar

Een van de meest bijzondere dagen die we hebben meegemaakt was dinsdag 25 september. We vertrokken uit Barbate met Gibraltar als bestemming. Toen we de baai uitvoeren en onze koers voorlegden zei Jan tegen mij dat ik een navigatiefout had gemaakt want we zouden op het strand van Spanje varen. Ik verzekerde Jan ervan dat het toch echt de juiste koers was. Wat we ons niet realiseerden was dat we al zo dicht bij Afrika waren en wat wij dachten dat de Spaanse kust was bleek de Afrikaanse te zijn. Door de hoge bergen en het heldere weer kon je heel ver kijken. Het was een heel bijzondere ervaring tussen twee continenten door te varen die zo dicht tegen elkaar aanliggen en zo verschillend zijn. Het prachtige weer, een kobalt blauwe zee, dolfijnen, later nog een maanvis (ik was er zeker van dat het een haai was), een wrak snorkelduik en als uitsmijter een bbq aan dek terwijl we voor anker lagen, maakten het een dag om nooit te vergeten.
Gibraltar zelf was veel leuker dan verwacht. Het toeristische centrum moet je mijden maar in de oude stad hangt een bijzondere sfeer je merkt heel goed dat je vlak bij Afrika zit. Allemaal kleine winkeltjes waar ze heel veel van een ding verkopen. De mensen op straat zijn een mix van Engelsen, Spanjaarden, Arabieren en orthodoxe Joden. De kinderen keken hun ogen uit. Natuurlijk hebben we ook de obligate apen, grotten en tunnels bekeken.
Zaterdag 29 september beleven we onze volgende cultuurschok, we gaan naar Puerto Banus. Vanaf het water zag het er nog gezellig en knus uit maar eenmaal afgemeerd bleek in wat voor heksenketel we waren beland. Ferrari's masserati-s en bently's strijden om de meeste aandacht. Op de kade paraderen look alikes van Paris Hilton compleet met chiwawa in Burberry jasje. Best grappig om een keer gezien te hebben maar niet om lang te blijven.
De reden voor ons bezoek aan deze kant van de Middelandsezee is mijn afgebroken kies .Mijn kroon blijkt afgebroken en moet vervangen. Kees en Rene wonen in Malaga en hebben een adres van een goede tandarts. Zo kunnen we het nuttige met het aangename verenigen, Kees, Rene en een nichtje Anniek varen een dag met ons mee en wij gaan een paar dagen later naar hun huis in Malaga waar de kinderen gaan zwemmen en wij bbqen. Heerlijke gezellige dagen. Verder neemt Kees mij mee naar de nederlandse winkel in Torremolinos voor de aanvulling van de nederlandse voorraden. Ik heb het hele dorp drooggelegd wat limonadesiroop en ontbijtkoek betreft dus kunnen we er weer even tegen. Bij de hypercor bezorgen ze aan huis, dus ook aan boord en ook daar doen we grootse inkopen. Onze volgende stop zal Marokko zijn en Jan maakt zich ernstig zorgen over de wijn voorraad en het gebrek aan wijn in Marokko. Met steekkarren komen ze 's middags de kade op om de boodschappen te bezorgen. Een wonder hoe alles weer zijn plek aan boord krijgt.
Bevoorraad en gekroond verlaten we op dinsdag 9 october de spaanse kust en zetten koers naar Marokko.

Plannen

Het is ongelofelijk maar we zijn al twee en een halve maand onderweg. Onvoorstelbaar hoe snel de tijd gaat. We beginnen ons genoodzaakt te voelen een planning te maken om de tijd die ons nog aan deze kant rest optimaal te kunnen gebruiken. Het is ons plan om via Gibraltar naar Malaga te gaan, dan over te steken naar de Mediterrane kust van Marokko en via de Atlantische Marokkaanse kust af te zakken naar de Canarische eilanden. Onze plannen worden altijd gemaakt om gewijzigd te worden dus wees niet verbaasd als we ineens via Madeira naar het Zuiden gaan.

Deeltijdbaan

De dubbelrol van moeder en juf valt niet altijd mee. Nu het nieuwtje van les aan boord er een beetje af is moeten de kinderen soms stevig aangeduwd worden om aan het werk te gaan. Helaas is dit mijn taak. Als we ‘s middags klaar zijn heb ik even genoeg kinderen om me heen gehad en heb ik niet altijd zin meer om spelletjes te doen of deel te nemen aan andere groepsactiviteiten. Verder begin ik Imme te missen. Dit klinkt raar omdat ik 24 uur per dag met hem samen op een boot zit, maar tijdens school, als hij op zijn best is, is hij met Jan op pad en daarna vertrekt hij voor minimaal 2,5 uur zijn bed in. Daarom gaan we het vanaf morgen anders aanpakken. Sjors en ik doen om de dag school en dit geeft mij de gelegenheid iets met Imme of met mezelf te doen.

Tandenfee II

Het is zaterdag middag, iedereen is naar het strand en ik heb het rijk voor mij alleen om de webblog bij te werken. Ter inspiratie kauw ik op een van de laatste Hollandse dropjes en ineens hoor ik een harde krak. Geschrokken vis ik het restant van het dropje uit mijn mond en waar ik al bang voor was blijkt waar, mijn kies is afgebroken. Met mijn tong voel ik een gapend gat. Ik baal enorm. Mijn haar durf ik nog wel aan een dubieuze kapper toe te vertrouwen maar mijn tanden vind ik toch een ander verhaal. Na overleg met Joep vult Jan mijn kies met het noodvulmateriaal wat we van hem hadden meegekregen. Nu maar hopen dat het houdt. Vannacht stop ik mijn halve kies onder mijn kussen, wie weet levert het wat op….

om de hoek

Aline de vriendin van Sjors komt bij ons aan boord en we hebben een paar luie dagen in Cascais. Cascais is heerlijk. Mooie haven, lekkere restaurantjes en leuke winkels. Aan de andere kant van de kaap is een spectaculair surf strand. Enorme zandduinen en een breed wit poeder strand en last but not least geweldige surf golven. Na eerst ons zelf uitgeleefd te hebben worden we aan het einde van de middag uit het water gestuurd en begint een kite surf wedstrijd. Een indrukwekkend gezicht. Als raketten schieten de surfers over het water. De sprongen die ze maken zijn soms meters hoog. Het is grappig even een kijkje te krijgen in een totaal andere wereld. Stoere surf boys met bijbehorende meisjes bevolken het strand en we krijgen een update in de laatste surf mode.
Het is bijvoorbeeld helemaal in om je onderbroek onder je zwembroek aan te trekken. Deze laatste moet laag op de heupen hangen zodat de band van de boxer goed in beeld is, wel van een fatsoenlijk merk natuurlijk, een eenvoudige WE of degelijke Sloggie is not done. Verder doet de muts, ja je leest het goed, muts, het goed op het strand. Waarschijnlijk met als belangrijkste verdienste de lange surf manen in bedwang te houden. Je begrijpt we keken onze ogen uit en voelden ons lekker burgerlijk.
Verder brengen we een bliksem bezoek aan Lissabon. Dankzij Sergio, een kennis van Sjors en inwoner van de stad, zijn we in staat in korte tijd veel te zien. Erg leerzaam en leuk. Lissabon is prachtig en onze tijd beperkt dus beloven we ons hier samen nog eens naar terug te keren.
Na twee weken niet gezeild te hebben begint het weer te kriebelen en kiezen we het ruime sop.
Via twee gaten in de weg; Sesimbra en Sines ronden we Cabo de Sao Vincent, het puntje van Portugal, en zijn we eindelijk in warmer water. We meren af in Porti mao.



De haven is onderdeel van een luxe vakantie resort en we liggen aan de V.I.P. kade pal voor het restaurant. Je ziet we vallen van het ene uiterste in het andere.
In Porti Mao ontmoeten we de bemanning van de Roxanne. Boris is een vervent waterskiër en hij brengt de jongens de kneepjes van het waterski vak bij en voor het eerst zoeven de mannen over het water. Ook de grotere kinderen van beide schepen genieten volop. Maar wie misschien nog wel het meeste geniet is Elske want onder de bemanning van de Roxanne bevindt zich de zes jarige Boaz met wie zij eindeloos kan spelen we zien en wat veel uitzonderlijker is, horen haar niet meer.
Vrijdag 14 september verlaten we Porti Mao en zetten we koers naar Villa Moura.














Voordat we wegvaren duikt Jan een frisbee van de bodem

Weer een grens voorbij

Weer een grens voorbij Vanuit Portosin varen we in een keer naar Cascais in Portugal. Met pijn in ons hart slaan we allemaal veelbelovende baaien en plaatsjes over om op tijd in Lissabon te zijn. Daar moeten nog een aantal laatste reparaties en aanpassingen uigevoerd worden. Wij maken plaats voor de techneuten door op woensdag 22 augustus naar Henny en Mirjam in Spanje toe te vliegen. 30 augustus zullen we weer terug zijn op de Hartbeat.